Blog 7

Terug op Durp

Het waren intense weken. Deze decembermaand. We hadden heerlijke Sinterklaas-avondjes en werden een avond ontzettend in de watten gelegd door lieve vrienden. Ik had me afgesloten voor het idee dat de scholen wel eens konden gaan sluiten. Want hoe pak ik dan verder m’n dozen in?
Deze doos gaat naar de loods, die doos naar Zuidland, weer een andere doos naar het schip. Onmogelijk met drie kinderen om me heen.

Op woensdag 9 december vertellen Rose, Juliette en ik (na een geslaagde ochtend op de Farelschool in Katwijk) ook op de school van de dames zelf, in alle klassen over het werk van Mercy Ships. Heel gaaf, en super geslaagd!
Vervolgens volgt er een wel heel plotseling afscheid van school waarbij ze met de vervroegde kerstviering trakteren met een prachtige taart van onze Syrische vriendin Ramia. Heel definitief voor de dames maar ze genieten zichtbaar.

Wat een heldin. Anne, vriendin van de OnBoarding uit Zeeland stelt voor om de meisjes te brengen om daar te komen logeren in hun tijdelijke woning. (Ook zij wachten tot ze aan boord kunnen gaan.) Geweldig! De meiden hebben het heerlijk en het geeft voor hen ook weer vertrouwen dat het onwijs leuk gaat worden met hun nieuwe vriendinnetjes op het schip.

Dag huis!
“Oeei… Dit zal ik nog even uit moeten zoeken.” Is wat Gesa en Charlotte me de hele dag door horen zeggen.
M’n engelen, want zonder hen was ik nergens.
Een bomvolle tafel staart me aan. Oude kranten, tijdschriften, kerstknutsels van de meisjes en nog meer bende puilt over de randen. En niet alleen daar.
Schoonvader wandelt nog even binnen met een kerstkrans voor de harde werkers en constateert ook (heel fijn) “Er moet nog veel gebeuren.” Bedankt. De moed zakt me in de schoenen.
Uiteindelijk is het huis na anderhalve dag leeg en schoon en kunnen we eindelijk de deur achter ons dichttrekken.
Deze hobbel is geweest. Dag Kanaalstraat. Het was fijn!

We verhuizen op 29 december naar Zuidland. We mogen, super fijn, met een gezin van 5 nog anderhalve week bij mijn ouders in huis wonen, tot we aan boord mogen op 6 januari.

Movingday
Bloedchagerijnig stap ik op 30 december in de auto naar Antwerpen. Rose en ik rijden achter de volgestouwde auto waar Justin in rijdt aan. In de auto leg ik haar uit dat mama heel zenuwachtig was. “Soms vind je iets zo spannend Rose, dat het niet meer leuk is.. Ken je dat?”
Ze legt haar hand op m’n been en zegt:”Geeft niks hoor mam, ik had dat ook bij die enge glijbaan in het waterpark in Texas. Het was zo spannend dat ik het niet leuk meer vond.” M’n schat..

Aangekomen bij het schip hijsen we ons in een hesje en krijgen we een mooie helm op. We stapelen we alle dozen en tassen met het schaamrood op de kaken op het grote net wat even later aan boord wordt getakeld. Daar gaat het hele hebben en houden van de familie van der Spijk.
Ik ren eerst naar de cabin van Erik en Elja, even een knuffel halen.
Het feit dat onze nieuwe vrienden van de OnBoarding en van elf jaar geleden aan boord zijn is zoo fijn. Dat scheelt de helft!
Dan stallen we alles uit in de cabin en mag het uitpakken beginnen. Hoe dit oooooit moet gaan passen is een raadsel maar we zetten Top2000 aan en gaan aan de slag.
Na een aantal uur staat de apparatuur in de keuken, de boekjes in de kasten, de Barbies vinden een gezellig plekje onder Juliette haar bed en uiteraard hang ik eerst een slingertje op, zet een foto lijstje neer. Je begrijpt de prio lijst.

We nemen afscheid van ooms en tantes en van oma en vieren Oud en nieuw met onze “Slandse” vrienden. Wat fijn om nog tijd met hen door te kunnen brengen. Helaas zijn we niet helemaal compleet en wordt er vanaf het scherm mee gedaan. Het is heerlijk om nog even tegen de deur te trappen nu we er toch zijn. Opa en oma leggen de kindertjes nog een paar keer op bed en zetten de boel nog even op stelten én we eten nog boerenkool en hutspot. Dat is er niet op een Amerikaans schip.

En morgen. Dan is het zover. Dan gaan we allemaal aan boord! Global Mercy, HERE WE COME!