De vuilnisbelt in Freetown, Sierra Leone

We lopen de rook tegemoet. Om ons heen ligt afval te smeulen, de giftige stoffen, de rook die boven het afval hing, de stank. Het is een grijze smerige massa. En de hitte is niet te doen. Mannen lopen met grote karren vol met afval de afvalberg op, hun kleding gescheurd en besmeurd. Jongetjes lopen met flesjes nagellak in hun handen en zoeken naar iets wat nog bruikbaar of eetbaar is tussen het afval en allemaal proberen ze de dag door te komen door Kush te roken. Een drugs. Gemaakt met vermalen menselijke botten.. Op de grond liggen varkens in een plas modder met de poten bij elkaar gebonden te gillen. Dit mag niet waar zijn. ik begin te huilen. Ik kan dit niet aanzien. Ik wil hier weg. Dit is de hel op aarde.. Maar ik ben hier om dit vast te leggen. Om mensen thuis te laten zien hoe het hier is. Santigie stopt een aantal jongens wat geld toe en hij knikt naar mij en Eugene. We mogen beginnen met filmen en fotograferen.

Als we na een half uur weer weg lopen vertellen een paar jongens ons hoe dankbaar ze zijn dat Santigie zich voor hen in zet. Hij is duidelijk geliefd. Een meisje komt naar ons toelopen.. Ik schrik.. Haar bloesje hangt open. Ze is vel over been. Ze ziet er uit alsof ze zo het concentratiekamp uit komt lopen. Ze heeft een vale blik in haar ogen. Santigi verteld dat ze Kush gebruikt en dat ze een grote wond bij haar enkel heeft. Ik kijk naar beneden. Volledig ontstoken, overal pus. Dit meisje leeft geen drie dagen meer. Ze kan niet meer. Paniek, volledig paniek. We kunnen niks voor haar doen.. Het enige wat we kunnen doen is bidden. Ik leg m’n hand op haar schouder en we bidden. Het meisje is inmiddels overleden. Ik ben er nóg beroerd van..

Het was Harmen, een vriend aan boord van de GLM, die geraakt werd door door het zien van kinderen bij de vuilnisbelt. In de afgelopen maanden hebben Harmen, Justin en een aantal Nederlandse mannen aan boord van de Global Mercy samen gekeken hoe ze zich voor deze kinderen in kunnen zetten. Ze sloten zich aan bij een lokaal initiatief: We Yone Child Foundation. “We Yone” betekend “Our own” in de lokale taal Krio. WYCF is een initiatief van Santigie Bayo Dumbuya. Tijdens de burgeroorlog in Sierra Leone (1991 – 2002) was Santigie kindsoldaat en vocht hij voor het Revolutionary United Front. Op zijn 14e kon hij het leed in zijn land niet langer aanzien en besloot hij zich actief in te zetten voor de toekomst van zijn land. In 2009 richtte hij WYCF op.

Vorige week zijn we met een grote groep Mercy Ships vrijwilligers naar het schoolgebouw gegaan om bouwmaterialen naar een al bestaand gebouw te brengen waar op dit moment zo’n 500 kinderen naar school gaan, om daar nog een gebouw te realiseren. In delen van het gebouw wordt al onderwijs gegeven en hebben we in de klassen kunnen kijken (Zie foto’s van de meiden die leren naaien.) Naast de realisatie van het schoolgebouw willen we een brug realiseren zodat de wijk beter bereikbaar wordt voor de bevoorrading van de school en transport van en naar de school. Na dit project willen we graag doorbouwen aan andere projecten: een weeshuis, een andere school van deze stichting en een vakschool voor kinderen/ jeugd die nu op de vuilnisbelt werken.

MET JOUW BIJDRAGE ZORGEN WE ER SAMEN VOOR OM HET PROJECT TOT VOLTOOIING TE BRENGEN.ELKE BIJDRAGE, KLEIN OF GROOT, WORDT GOED BESTEED. VOOR DIT EERSTE PROJECT IS IN TOTAAL € 50.000,- NODIG.

Voor onze fondsenwerving werken we samen met Mercy Ships Nederland.
Giften zijn aftrekbaar omdat Mercy Ships als ANBI (Algemeen Nut Beogende Instelling) is geregistreerd.

Giften kunnen overgemaakt worden naar onderstaand rekeningnummer onder vermelding van “WYCF Freetown”. De gelden worden dan via Mercy Ships voor 100% beschikbaar gesteld aan het project.

Het rekeningnummer om uw gift over te maken is:
Rekeningnummer: NL40RABO0356312151
Stichting Mercy Ships Holland
Omschrijving: WYCF Freetown

En terwijl er buiten het schip zoveel ellende is, wordt er hier aan boord toegeleefd naar kerst met alle mogelijke activiteiten en verschillende tradities. Heel mooi.. Maar het contrast en de intensiteit er van zijn best heftig.
De vakantie voor de kinderen is begonnen en zij sloten hun schooljaar af met verschillende afscheidsmomenten van kinderen en leraren in de Academy. Mooie, fijne en verdrietige momenten.

Kleine wasjes, grote wasjes
Na het avondeten in de diningroom loop ik nog “even snel” met m’n donkere was onder m’n arm naar de laundry om deze in wasmachine 3 te gooien. De laundry is drie deuren verderop in onze gang dus dat moet lukken! Op het rooster heb ik m’n naam ingeschreven. Het staat flink vol en ik had dit beter overdag kunnen doen, dan is het namelijk rustiger en is iedereen aan het werk. Even snel.. Want het is woensdagavond en de kinderen moeten zo – gepoetst en in pyjama’s – naar ‘Bedtime-stories with Miss Lynn’. Lees: Om half 7 ’s met kleedjes en kussens op de grond van Academy library voor voorleesverhaaltjes. Super leuk natuurlijk. Maar het de zoveelste activiteit in de week.Als ik de deur van de cabin open loop ik tegen Mapendo op, m’n lieve vriendin en buuf uit Noorwegen/Congo die stopt voor een praatje.. Het zoveelste praatje, want overdag komt ze regelmatig even binnenzeilen omdat onze cabinedeur vrijwel altijd open staat. Drie stappen verder kom ik een verpleegkundige tegen die ik regelmatig in het ziekenhuis zie. ZondeΩΩr nadenken vraag ik: “Hi, how are you?” Vluchtig wacht ik haar: I’m fine and you?” en loop snel door..
Als ik, 5 minuten later, in de laundry sta opent Melody -m’n collega uit Zwitserland met wie ik op de ward werk- naast mij haar droger en hoor ik over het weekend wat zij had in de bergen en afgelegen dorpjes die ze bezocht heeft. Terwijl ik al pratend en – alweer 6 andere mensen begroet heb – m’n strijkbout aanzet om nog “eventjes” ook dat ene overhemd voor Justin te strijken, zie ik dat een nieuwe Nederlandse vrouw, die van de week aankwam, nog zoekende is naar hoe de knoppen werken van de verschillende strijkijzers. – Er zitten timers op alle strijkijzers om brandgevaar te voorkomen.  Al gauw komen we verder aan de praat over haar werk in de (OR) operatiekamer en hoe intens het leven aan boord is. Ja, vertel mij wat.. Zoveel mensen, zoveel verhalen, zoveel nieuwe informatie die je tot je moet nemen en ze heeft eigelijk ook best wel een beetje heimwee. Wat naar.. met een zwaai komt Annerieke de laundry binnen met een wasmand vol en haakt aan in het gesprek. Heerlijk, ik haal m’n hart op. Ik geniet hier zo van. Communityleven..  Na een praatje pot en even heerlijk te hebben gelachen moet ik dan toch écht afkappen want ja, de kinderen… Als ik onze gang weer inloop kom ik Heilke tegen. Zij werkt in communicatie. Of ik morgenochtend even een aantal foto’s wil maken van de kaakchirurg uit de states en een aantal van zijn patienten. tuurlijk! Doe ik.
Zo’n 25 minuten laten stap ik onze cabin weer in. Het is er stil. Justin kijkt me vanaf de bank vragend aan… De kinderen zitten al lang en breed met hun kleedje bij de juf naar verhaaltjes te luisteren. “Je ging zeker “even” een wasje draaien?” Hij trekt z’n wenkbrauw omhoog en grijnst. Hoe kan het ook anders.

AMÉLIE
In de afgelopen maand was het een jaar geleden dat Amélie overleed en het was heel fijn dat er hier aan boord én in Nederland aandacht aan besteed werd. Dat hadden we nooit kunnen bedenken.
Op 6 oktober 2023, een jaar nadat het zo vreselijk mis ging, hadden vriendinnen aan boord voorgesteld een tafel te maken om crewmembers de gelegenheid te geven iets voor ons op te kunnen schrijven. De kinderen met hun klasgenootjes, een bootje te laten kleuren, zoals op de begrafenis, en eventueel samen koffie te drinken.
Een groot deel van de crew was er vorig jaar niet bij, maar er is ook een grote groep die het wel van dichtbij heeft meegemaakt. Dankbaar dat we die vrijdag zo met de mensen die dicht bij ons staan terug mochten blikken. We aten met elkaar, dronken koffie samen. Het was fijn om er op die manier bij stil te staan.

Dinsdag 11 oktober, de dag dat ze geboren werd viel eigelijk zwaarder.. We aten een taartje met de kinderen in onze cabin. Hebben samen met klei aan tafel zitten fröbelen.. Wat doe je dan he? Als je zó graag een kaarsjes had willen uitblazen met een lekker meisje, met van die heerlijke spekkies.. Ze cadeautjes uit had moeten pakken en plakhandjes zou moeten hebben van de taart. We voelden ons behoorlijk verloren. Totdat er een berichtje uit Rijnsburg kwam. Of we aan wilden sluiten met FaceTime. Ontroerend mooi, hoe een groepje van 20 vrienden – zonder dat wij er vanaf wisten – samenkwam op het graf om Amélie te herdenken en samen te bidden en te zingen. We voelden ons zo geliefd! We waren erg geraakt. We willen jullie ook bedanken voor alle bemoedigende berichtjes! Het klinkt gek misschien maar het was fijn dat die hobbel van dat eerste jaar genomen was.
Dan blijven er de confrontaties van pasgeboren baby’tjes aan boord, wat voor ons ook zo had moeten zijn..  En die blijven maar we gaan er doorheen..

NON STOP KIDS PARTY
De kinderen doen het geweldig. Ze floreren hier echt en dat valt iedereen op. Krijn-Christian heeft het naar zijn zin in zijn klasje met 4 meisjes en als hij nu in de cabin op de grond zit te spelen hoor ik hem in het Engels praten en zingen. Niks ontgaat hem, hij snapt alles. Ook Rose en Juliëtte zijn zó in hun element. Naast school hebben ze een vol programma. Aan het begin van de fieldservice kon iedereen zich opgeven voor small groups. Dan kun je denken aan een bijbelstudiegroepjes. Maar je kunt je ook opgeven voor een naaiclubje. Voor worship nights, voor voetbal, etc. Ook voor de kinderen zijn er veel verschillende activiteiten. Zo hebben ze op maandag eerst voetbal op het dock, na het eten hebben ze Drawing Club, op dinsdag leren ze Jembe van Fred, een man uit Liberia. Op woensdag is er Running club, en gaan ze hardlopen en dus ‘s avonds Bedtime stories. Op donderdag gaan ze vaak mee naar de community meeting (De hele crew komt op donderdag avond samen in de International Lounge (grote zaal) en daarna Fellowship in het cafe. Op vrijdag hebben ze (ja, alle drie!) omstebeurt Balletles. Wat ze het einde vinden. En dan vergeet ik de leukste: Movienight on friday! Film mét popcorn. Naast al die activiteiten is het leven gewoon intens aan boord en merken we dat ze snel vermoeid zijn. Het les krijgen in een tweede taal vraagt, zeker voor Krijn-Christian, gewoon nog veel. Het is uit school zo verleidelijk voor ze om gelijk de gang op te rennen om met anderen te spelen en soms lijkt het wel alsof het elke dag een kinderfeestje is met de wereld aan prikkels. Om vervolgens weer met 400 man in de diningroom te eten, waar ze ook maar moeilijk op hun stoel kunnen blijven zitten en dan weer door te vliegen naar het volgende. Daarin moeten we ze soms echt in bescherming nemen. Dus verplicht een half uurtje in de cabin houden bijvoorbeeld, of echt om 19.00u in bed met een boekje en éven weer op adem komen.

TOPDOKS
Een aantal weken geleden was de filmploeg van EO-programma Topdoks met Elbert en Rachel aan boord. Een programma over alles wat met je gezondheid te maken heeft en wat Rose en Juliette al een aantal jaar verslinden en hun “favo programma” is. Bij alles wat ze over de gezondheid weten zeggen ze: “Van Topdoks geleerd!”
Dus het was dan ook wel erg leuk dat Elbert, naast dat ze op de OK, op de ward en in de stad filmden, ook bij ons in de cabin kwam, toen wij nog met kleine oogjes en ongekamde haren aan het ontbijt zaten, om met Rose mee naar school te gaan om te zien hoe zo’n leven als kind aan boord er nou precies uit ziet.

De eerste twee afleveringen staan online. Écht kijken dus! www.npostart.nl “Topdoks in de Tropen”.

Justin is als een vis in het water in z’n werk.Hij maakt lange dagen maar klaagt niet want geniet van zijn taak aan boord. Op dit moment stuurt hij een team van 65 man aan waarvan 35 mensen uit Sierra Leone zelf. Daycrew.
De daycrew werkt hier als vrijwilligers aan boord en krijgen een ruime vergoeding voor hun transport en levensonderhoud en krijgen elke dag maaltijden aan boord. Het verloop van het team is heel hoog. Verder komen vrijwilligers van over de hele wereld voor kortere periodes van 2,3 of 4 maanden waardoor hij veel mensen elke keer opnieuw wegwijs moet maken. Er gebeurd veel op de werkvloer. Soms is er onrust binnen het team of vallen er vrijwilligers uit omdat ze, bijvoorbeeld vanwege ziekte, naar huis  gaan waardoor gaten opgevuld moeten worden.
Hij houd zich bezig met het rooster en is luisterend oor voor zijn collega’s. Hij heeft veel evaluaties en functioneringsgesprekken. Vliegt van een dagopening, naar een overleg met de kok en de dieetiste van het ziekenhuis, om vervolgens een vergadering te houden met de teamleaders van de verschillende diningroom teams of geeft samen met één van de koks een training over kruisbesmetting aan de daycrew. Hij heeft wel een kantoor waar hij wat tijd doorbrengt maar is vooral in de diningroom en in de galley te vinden. Nadat Justin er 9 maanden uit is geweest door ons verblijf in Nederland, loopt hij tegen veel verschillende dingen aan, maar langzaamaan komt er weer wat rust in zijn department.

Onderaan deze nieuwsbrief vind je een link naar een YouTube filmpje van zijn team die ik maakte om de crew een idee te geven van wat zijn team nou eigelijk doet.

Krijn-Christian is nog jarig geweest. Groot feest op zijn verjaardag zelf die we doorbrachten op Bureh beach, een strand, zo’n ruim uur rijden verderop. Maar, Bounty it is! Hij heeft heerlijk genoten van het spelen met een bal en vliegtuigjes met de lokale kinderen. Ook zij hadden de dag van hun leven.
Op zondagmiddag vierden we het nog dunnetjes over met de kinderen van de Academy in het cafe aan boord.

Liefs vanuit Sierra Leone

Justin, Marianne,
Rose Marie, Juliëtte & Krijn-Christian

Q&A
Stel jouw vraag aan de kids via Whatsapp of ons Instagram account. ( 06-15433192 / @vanderspijkaanboord)

Lauren vraagt:
Vieren jullie wel Sinterklaas? Komt hij ook in Sierra Leone?
Ja! Sinterklaas komt ook Afrika aan boord. We kregen gisteren een briefje op de deur dat we op 4 december onze schoen mogen zetten en op 5 december mag iedereen naar de grote zaal komen een komt de sint op bezoek met een aantal van zijn Pieten. We kijken hier natuurlijk ook mee naar het Sinterklaas Journaal!

Chrisje vraagt:
Wat doen jullie nou zoal in het weekend?
Dan gaan we graag naar het strand. Dat hebben we nu al een aantal keer gedaan maar moeten we wel minimaal 45 minuten voor rijden. Of we gaan naar de markt in de stad. Of afgelopen weekend gingen we naar een weeshuis. In de volgende blog lees je hier meer over.

Sweet Salone

Langs de overvolle straten staan huisjes van houten frames en golfplaten tegen elkaar aangebouwd. We zijn midden in het regenseizoen en langs de straten – die meer uit gaten bestaan dan uit asfalt – loopt het water door de geulen de stad in. Een plastic soep. Al het mogelijke afval stroomt langs terwijl hele kleine kindjes er langs zitten te spelen. Levensgevaarlijk, wat de geulen zijn diep. Het afvalwater stinkt.. Niet gek ook.. Ik zag er varkentjes lusten er wel pap van.. Die zag ik er met hun neus in wroeten.. M’n maag draait om als ik zie dat een paar meter verderop een man op zijn hurken zijn gezicht wast met hetzelfde water. Langs de kant van de weg staan de meest kitscherige uitvoeringen boxsprings, van paars velours tot wit skyleer met prachtige diamanten. Toch is het hier zo mooi. Het is heel groen en heuvelachtig, op elke hoek van de straat staat een kerk en iedereen is even vriendelijk. Ze hebben hier écht uit gezien naar het schip en het vol verlangen verwacht. Mensen zijn ontzettend dankbaar dat we er zijn. Dit hebben we toch anders ervaren in Senegal. De armoede is groot en zodra we een stap buiten de haven zetten komen mensen naar ons toe om vragen ons om eten.. Of soms staan er mensen met grote uitwendige tumoren die we, hoe afschuwelijk ook, niet meer kunnen helpen omdat de komende maanden alle operaties gepland staan. We kunnen niet anders dan voor hen bidden.
Van het schip af stappen slurpt energie, zo lijkt het, want met alles wat je in je opneemt, moet je iets… Dus we zijn de afgelopen weken alleen op zaterdagen van boord gegaan. Alleen vorige week zondag hebben we een internationale kerk bezocht in Waterloo, een uur verderop. De drukte en alle geluiden.. De armoede. Er zijn zoveel indrukken. De kinderen blijven het liefst aan boord, omdat ze het zo indrukwekkend vinden. 

Het ziekenhuis
De eerste weken in Sierra Leone waren gefocust op het opzetten van het ziekenhuis en de dockspace. En die eerste weken werd ook de daycrew (zo’n 300 man Sierra Leonean crew) getraind. Zij zullen ons de komende maanden ondersteunen. Verder werd het schip bezocht door de minister president van Sierra Leone en de minister van Volksgezondheid . We hopen dat we niet alleen mensen kunnen helpen door levensveranderende operaties te bieden maar dat er ook voor de lange termijn hulp is voor dit land door lokale zorgprofessionals te trainen. Wij hebben hier aan boord op dit moment 3 anesthesisten..  In Sierra Leone zijn er voor de hele bevolking maar 3 anesthesisten. Dat is toch ondenkbaar?

HOSPITAL OPEN HOUSE
Net voor de opening van het ziekenhuis hadden we, voor de hele crew, een Open House. Hoe cool is het dat de kinderen, voordat de eerste patiënt geopereerd werd, allemaal de kans krijgen om op elke afdeling even te gaan kijken!? Om een beademingsbuis in te brengen in een luchtpijp, gummybears te verwijderen op de OK, een sinaasappel te injecteren en tomaat-wonden te verzorgen. Het is zo gaaf dat de kinderen op die manier betrokken bij worden bij de missie. En voor de rest van de crew was het natuurlijk net zo leuk!

In de afgelopen weken zijn de eerste operaties aan boord gedaan en de wards op deck 4 lopen steeds voller. Het is zo gaaf om door het ziekenhuis te lopen. Overal is muziek, er wordt gedanst en gezongen. Bij de kinderen op de afdelingen worden er bellen geblazen en zitten verpleegkundigen met patiëntjes te knutselen of spelletjes te spelen. Daycrew zit samen met patienten armbandjes te knopen en de Hospital Chaplains bidden samen met patienten. Ondertussen liggen er mensen te slapen.. Voor ons zo fijn om dit schip eindelijk in bedrijf te zien. 

Ik, Marianne, ben begonnen met het helpen van Melody. Een Zwitserse vriendin die de administratie doet in het ziekenhuis. Ik help haar bij de Discharge van patiënten. Zodra ze geopereerd zijn en geen intensieve zorg meer nodig hebben gaan ze naar de Low Care Unit, naar het Hope Center waar ze kunnen revalideren (hier vertel ik later meer over) of naar huis. Ik zorg dat ze zich klaar maken om te gaan, maak een foto, die ze mee krijgen, en dat ze een nieuwe afspraak mee krijgen. Verder ben ik begonnen als Ward Photographer en zie dus nu veel patiënten terug en ik zal komende weken op de OK fotograferen voor het Communicatieteam.
Afgelopen week is er een hospitainer aangekomen voor het Dental team die nu op het dock staat. Deze container is volledig in gericht als behandelkamer. Ik heb geholpen bij het inrichten er van en ik hoop in de komende weken mee te gaan helpen in het dental team. Iets waar ik naar uit zie. De afgelopen jaren heb ik toch het werken in de tandheelkunde gemist. 

In de volgende blog verteld Justin over zijn werk. Hij is de afgelopen weken erg druk geweest met de opstart van de fieldservice, maar is als een vis in het water in z’n werk. 

Dank voor jullie trouwe berichtjes, het volgen van onze newsletter/blog en alle lieve berichtjes. 
Deze week is erg beladen. Op 6 oktober is het een jaar geleden dat we hoorden dat Amélie haar hartje gestopt is. Dat houd ons bezig en maakt deze weken pittig. En tegelijkertijd kijken we terug op een jaar waarin we ons gedragen hebben gevoeld..  

Tel papa God tenki, (Thank the Lord)

Liefs vanuit Salone,
Justin, Marianne, Rose Marie, Juliëtte & Krijn-Christian

Tips: 
– De film Blood Diamond is écht de moeite waard om te kijken. Het is gruwelijk.. Maar het laat zo goed zien waar de mensen in dit land doorheen gegaan zijn. (Staat nu op Netflix)
– De Podcast die ik al eerder noemde over het land
https://podcasts.apple.com/nl/podcast/13-sierra-leone/id1596318678?i=1000550672403
– Houd de socials in de gaten.. There is more to come! 

Back in Cabin 9121

Gaat het écht gebeuren?

29 JULI 2023
Na het verschonen van de bedden en nog een laatste doekje door de badkamer wandelen we nog een laatste keer naar het graf. Samen zingen we nog een keer: “All night, all day Angels watching over me my Lord” Sinds oktober zingen we dit elke avond bij het slapengaan. Dag lieve kleine Amélie..

De maanden ervoor waren vreselijk spannend, maar tijdens het inpakken zijn we opvallend rustig.
Dit hadden we eerder gedaan. Emigreren kun je leren!

Op het vliegveld van Rotterdam nemen we afscheid van onze ouders, zusjes, familie en vriendin.
Na een voorspoedige reis zien we de El Teide door de wolken heen. Dat uitzicht! Eindelijk weer op Tenerife. Het doet pijn maar het is ook zo ontzettend fijn!
Met veel kriebels in onze buik rijden we met een aantal andere Mercy Shippers de haven van Granadilla in. Daar ligt ze…

We worden met liefde onthaalt door lieve vrienden en het is fijn om de cabin in te lopen. Pijnlijk, maar fijn! De koffers pakken we heel snel uit en ook de dozen die met de container verscheept zijn, zijn aangekomen. Alles krijgt al heel snel een plekje. Goed om weer hier te zijn!!

DE EERSTE WEEK
De eerste week was het rustig aan boord. Veel mensen waren nog met verlof in hun thuisland.
Wij hadden die week de ruimte om plekken op het eiland te bezoeken die mooie herinneringen gaven maar ook pijnlijke plekken te bezoeken. El Médano is toch een aantal maanden een dorp geweest waar we woonden en gek genoeg voelde het ook wel weer als thuiskomen.  We lieten het maar gebeuren.. Die pijnlijke momenten mogen er zijn. En ze zijn goed.
De community is toch weer heel anders dan hij was. Ondanks dat er veel dezelfde mensen zijn, zijn er ook zoveel nieuwe gezichten.

Justin is sinds twee weken weer begonnen met werken. Hij vind het fijn dat hij zijn rol weer op kon pakken. Ik, Marianne, hoop vanaf het moment dat we in Sierra Leone aankomen ook werk op te mogen pakken. De kinderen zijn vorige week weer begonnen in de Academy. Krijn-Christian is begonnen in Preschool, mag nu in de ochtenden dus ook echt naar school. Daar gaat ons kleine mannetje… Ze zijn allemaal weer als een vis in het water, pakken het Engels direct weer op en ze genieten zichtbaar!

DE SAIL
De auto’s werden weer van het dok aan boord gehesen, de hele crew werd uitgestempeld uit Spanje en de trossen gingen los. Het was een kalme zee en we hadden dus weinig last van de deining en met hoeveel er door de cabin vloog.
We zagen walvissen, dolfijnen en schildpadden en het is zo machtig, zo midden op het water. We zijn dan zo klein en nietig op zo’n grote zee, zeker ’s avonds met zo’n prachtige sterrenhemel. Ongelofelijk!

Er worden tijdens de sail allerlei activiteiten voor de community georganiseerd en afgelopen zondag hadden we de kerkdienst op het buitendek. Er is niets zo heerlijk als op open zee te mogen worshippen en de kinderen mee te zien dansen op de African worshipsongs “Babalayla” en “Jabulani Africa”  waarbij ze de rest van de crew meenemen en alle bewegingen mee te laten doen.

ARRIVAL
Donderdag was iedereen in feeststemming.. Sierra Leone was in zicht. Na een school- en werkdag ging iedereen naar deck 10 om te zien hoe we de haven van Freetown in zouden varen. Met vlaggen van alle nationaliteiten stonden we klaar. Gelijk viel op hoe groen en bergachtig het was. Zo anders dan Senegal. Hoe dichterbij we kwamen, hoe meer ook zichtbaar werd hoe groot de armoede is. Krotjes, overal..
Iedereen was opgedost, had z’n Afrikaanse printjes aangetrokken en met vlaggen en pompoms in groen, wit en blauw (Sierra Leoneaen flag)  en veel muziek meerden we aan. We werden onthaald met dans en muziek vanaf de kant.

We zijn nieuwsgierig en ook een beetje nerveus voor wat we aan gaan treffen buiten de poort. De armoede en de nood is groot horen we van de mensen die gisteren van boord zijn geweest.
Maar.. Dan zijn we op de goede plek!

(Global Mercy)
Familie van der Spijk – Food Service
PER CONTAINER
p/a Mercy Ships Holland
Ridderkerkstraat 20
3076 JW Rotterdam

https://www.mercyships.nl/contact/post-voor-de-bemanning/#:~:text=Stuur%20gerust%20een%20e%2Dmail,nl%20of%20bel%20010%2D4102877.

Veel liefs vanuit Freetown, Sierra Leone
Justin & Marianne
Rose Marie, Juliëtte & Krijn-Christian

Back on Board!

Schip Ahoy! In de afgelopen maanden hebben we de roeping ervaren om opnieuw aan boord te gaan wonen van de Global Mercy om het werk op te pakken wat we afgelopen oktober, vanwege het verlies van Amélie, hebben moeten neerleggen. We hebben besloten te wachten tot juli en nu is het moment daar! Afgelopen week hebben we mooie schildklierwaarden terug ontvangen en vandaag een prettig gesprek gehad met Mercy Ships en hebben we onze tickets geboekt! We zien er allemaal naar uit om aan onze fieldservice in Sierra Leone te beginnen, hoewel het natuurlijk ook spannend is.

Vandaag (zondag 16 juli) hebben we, opnieuw, de zegen meegekregen vanuit onze gemeente Kaleb. De bemoedigende dienst kun je terug zien via de website: http://www.kalebteylingen.nl.

We zijn ontzettend dankbaar dat jullie ons de in de afgelopen jaren (financieel) hebben willen ondersteunen en hopen dat jullie ook de komende jaren weer met ons meegaan.

Je kunt ons ook volgen op Facebook of Instagram: @vanderspijkaanboord

GLOBAL MERCY
In de afgelopen maand heeft de Global Mercy haar eerste fieldservice in Sengal, Dakar afgerond. Daar zijn de eerste 794 operaties uitgevoerd. Afgelopen week is het schip terug gevaren naar Tenerife met een klein deel van de bemanning. Halverwege Augustus vaart het schip naar Sierra Leone voor een fieldservice van 10 maanden.

SIERRA LEONE
Sierra Leone ligt aan de westkust van Afrika en grenst aan Guinee en Liberia. Sierra Leone is een van de armste landen in de wereld. Het land staat op positie 184 van de 189 landen en gebieden in de Human Development Index van de WHO. De gezondheidszorg van Sierra Leone is de laatste jaren verbeterd, ondanks de afschuwelijke Ebola-epidemie die in 2014 begon. De Global Mercy zal aan liggen in de hoofdstad Freetown. Eerdere bezoeken aan Sierra Leone van de Africa Mercy vonden plaats in 2001 tot 2004  en 2011.

Update

In de afgelopen maanden is er ongelofelijk veel gebeurd. Zoals jullie weten is er na het verlies van ons dochtertje Amélie veel onzekerheid geweest over of we terug zouden keren aan boord van de Global Mercy.

Omdat we hier toch nog de roeping voor ervaren hebben we besloten om te wachten tot juli en heeft Justin tot die tijd werk opgepakt bij Mercy Ships Holland en Stichting de Brug. Marianne is voor één dag in de week voor Stichting Rouwkost gaan werken, deze stichting ondersteund ouders die hun kind(eren) hebben verloren. (www.rouwkost.nl) Het is fijn om wat te mogen doen en ook hier op die manier van waarde te kunnen zijn. Ook nu nog ervaren we sterk het verlangen om terug te gaan aan boord. Dit zien we ook nog bij onze kinderen. Zeker Rose Marie en Juliette kunnen niet wachten om terug te gaan. Hun aftelkalender hangt klaar en ze zien er naar uit om opnieuw de stap te nemen.

Het zal vast niet makkelijk worden aan boord, de community is niet meer wat die was toen wij vertrokken. 
Mensen komen en gaan zodra hun commitment erop zit, zoals dit hoort bij de organisatie.
Het zal dus niet altijd makkelijk worden en we zijn hier ons van bewust. 
De afgelopen maanden zijn, ondanks dat ze soms loodzwaar waren, ook goed geweest. We hebben hulp gekregen van een psycholoog, een rouwcoach en ook de kinderen zijn vanuit de organisatie ondersteund bij de verwerking van het verlies van hun zusje. Hoe graag we het ook anders hadden gezien kijken we “goed” terug op de afgelopen periode.

Op dit moment hebben we veel contact met Mercy Ships. Alle lichten om eind juli aan boord te gaan staan op groen, mits Marianne haar schildklierwaarden begin juli netjes zijn. We hebben besloten ons wel alvast voor te gaan bereiden op het vertrek naar Tenerife eind juli, voordat de Academy voor alledrie de kinderen begint. 
Twee weken later varen we dan uit voor een volledige fieldservice van 10 maanden in Sierra Leone. 
Als mensen ons nu vragen “Voor hoelang gaan jullie dan weg” Antwoorden we met: “Dat weten we niet..” We zien nu hoe kwetsbaar het leven is..

We zijn op dit moment ons huis aan de Kanaalstraat weer aan het leeghalen. Kasten zijn leeg, spullen gaan met de container vanuit Rotterdam weer naar het schip. Ons huis is voor de eerste aantal weken verhuurd en hopen we weer voor langere periode te verhuren vanaf 1 september ‘23.

In onze Thuisfrontcommissie hebben Hanneke Visscher, Benjamin en Marianne Juffermans hun taak na twee jaar neergelegd. We willen hen bedanken voor hun toewijding en het werk wat zij verzet hebben in de afgelopen twee jaar. Juist ook toen we het zo moeilijk hadden en in de voorbereiding op het afscheid van Amélie. Chrisje Lubbe zal de taak van voorzitter op zich nemen, waar we erg dankbaar voor zijn. We willen jullie graag op de hoogte brengen van de ontwikkelingen op dit moment en hopen dat jullie ons in de komende maanden/jaren aan boord willen (blijven) ondersteunen. Juist ook in meeleven en gebed. 

We willen jullie hartelijk bedanken voor de steun in de afgelopen twee jaar.  De steun die we ervaren hebben na het verlies van Amélie is hartverwarmend geweest. We hopen jullie in de komende maanden op de hoogte te houden. Via de Newsletter email, via social media en via de nieuwsbrief die hier verschijnt. Onderstaand vind je de video waarin je een mooi beeld krijgt van de fieldservice in Senegal van de afgelopen 5 maanden.

Blessings!
Justin & Marianne
Rose Marie, Juliëtte & Krijn-Christian

Grove planning
7 Juli – Laatste schooldag meisjes
12 juli – Bloedprikken
14 juli – Definitief knoop doorhakken
16 juli – Uitzenddienst Kaleb
27 juli – Vliegreis Tenerife 
8 Aug – Eerste schooldag Academy
14 Aug – Uitvaren Sierra Leone 

GEBEDSPUNTEN
We willen jullie vragen om ons gezin in jullie gebed op te dragen.
– Als we in afwachting zijn van Marianne’s schildklierwaarden waar de beslissing op 14 juli vanaf hangt.
– Dat we vrede mogen ervaren over welke uitkomst het dan ook mag zijn.
– Dat alles voorspoedig mag verlopen deze laatste weken voor vertrek.
– Voor de kinderen als zij weer afscheid nemen.
– Voor de Global Mercy als zij van Senegal naar Tenerife vaart.

Nederlands Dagblad – 4 juni ’23

Vorige week dinsdag verscheen onderstaand interview met Esther van Lunteren van het Nederlands Dagblad.

‘Gek genoeg kan ik er vandaag goed over vertellen. Een andere keer zitten de tranen hoog. Soms denk ik zelfs: dit gaat niet over ons. Maar dat gaat het wel. Vanochtend nog fietste ik naar huis en hing een buurman – zo hup – een roze geboortevlag aan de gevel. Hoera, een meisje, stond erop. Je hoort het misschien al aan mijn stem. Ik gun dat gezin heel erg hun geluk, maar bij mij doet de confrontatie telkens zo zeer.’

‘We wonen op het moment in Rijnsburg, maar de afgelopen maanden hebben we op de Global Mercy gewoond, een varend ziekenhuis van de hulporganisatie Mercy Ships. Mijn man Justin is verantwoor- delijk voor het personeel in de kombuis, de eetzaal en de bakkerij. Ik zorg voor ons gezin en fotografeer voor het team communicatie. Toen we een ruim jaar geleden aan boord gingen met onze drie kinderen Rose Marie (9), Juliëtte (6) en Krijn Christian (3), ontdekten we al snel dat ik in verwachting was. No way, dachten we eerst. Hoe moesten we dit naar buiten brengen? Nu we vrijwilligerswerk wilden doen voor de komende jaren, lag dit niet in onze planning.
In de laatste weken van de zwangerschap konden we niet aan boord blijven en zijn we tijdelijk in een appartement op Tenerife gaan wonen, in een dorpje in de buurt van het schip. De warmte, de medische zorg, het feit dat we niet aan boord konden zijn … het maakte de zwangerschap pittig. Maar met het meisje in mijn buik ging het goed en we zagen naar haar uit.

Tot het in de 38e week stil werd in mijn buik. Eerst vond ik nog dat ik me niet zo moest aanstellen; het was tenslotte de vierde. Maar toen ik begon te mer- ken dat er geen weerstand kwam als ik op mijn buik drukte, raakte ik in paniek.
Niet veel later lag ik in de echokamer van het ziekenhuis in Santa Cruz. Vanwege covid mocht Justin niet mee de kamer in. Dat vond ik verschrikkelijk. Ik riep dat hij erbij moest zijn, maar ze hielden voet bij stuk. Toen ik ze zwijgend en hoofdschuddend naar het scherm zag kijken, begon ik keihard te gillen. Justin kwam naar binnen gerend … Weet je, ik heb hier EMDR-therapie voor gehad. Ik kan het niet anders zeggen: het was de hel.

In Nederland is de geboortezorg heel goed geregeld. Ook als het niet goed gaat. In Santa Cruz belandden we dertig jaar terug in de tijd. Er was niets. Geen empathie, geen vragen, geen hulp. Ze wilden mij zo snel mogelijk inleiden; de baby zou direct naar het mortuarium worden gebracht. Maar wij wilden haar zo graag bij ons houden, tijd nemen voor het afscheid, samen met onze kinderen, familie en vrienden.
Zo is het uiteindelijk ook gegaan. We hadden aan boord mooie dagen met elkaar. Met een ambulancevlucht werd ik naar Nederland gevlogen, waar ik onder begeleiding van een vriendin in het Leids Universitair Medisch Centrum ben bevallen. Het klinkt misschien gek, maar die dagen waren echt mooi.

‘We zullen Amélie nooit
leren kennen, maar ik heb
haar wel mogen dragen,
volledig, tot het einde.’

Amélie leek heel erg op haar broertje en zusjes. Met van die mooie, kleine pianovingertjes … sorry, nu wordt het mij toch te veel.
Ik schrok toen ze op mijn buik werd gelegd. Ze was al vijf dagen overleden en daardoor gehavend. Wel was ze nog warm. Dat was goed en ook eng. Je voelt dat er geen leven is. We hebben Amélie een week bij ons gehad. Waarschijnlijk was de placenta te klein, waardoor er te weinig voeding voor haar was. Ik ben dankbaar dat ze niet heeft hoeven lijden. Ze ging zo vanuit de baarmoeder naar de hemel. Daar huppelt ze nu, door een veld vol bloemen. Er wordt beter voor haar gezorgd dan wij hadden kunnen doen. Dat troost. We zullen haar nooit leren kennen, maar ik heb haar wel mogen dragen, volledig, tot het einde. Daar ben ik ongelooflijk dankbaar voor.
Dat ik haar nooit aan de borst zal hebben, doet het meeste zeer. Ik heb iets met borstvoeding en zag er heel erg naar uit. De stuwing, de koorts daarna – heel mijn lichaam liet weten dat het iets wilde wat niet meer kon. Nog steeds voel ik het lichamelijke verlangen naar Amélie als ik met een zwangerschap of geboorte geconfronteerd word.

Na een paar weken ben ik met vriendinnen terug gegaan naar Tenerife om het gebeurde te verwerken en mij voor te bereiden op een terugkeer naar de Global Mercy. Maar het leek verstandiger om eerst een aantal maanden in Nederland tijd te nemen om te rouwen. Omdat we ook niet zeker wisten – en weten – of we terug zouden gaan, voelden we ons verslagen. We hadden ineens niet alleen Amélie, maar ook ons levensdoel verloren. Ik noem het dubbele rouw; die periode was zo zwart. Ik wilde alleen maar slapen, stilte, niet hoeven denken.

We wisten dat het leven aan boord niet per se makkelijk zou worden. Ook in de zending blijf je niet gespaard. Wie voor God leeft, ervaart tegenstand. Er waren ook vragen. We volgden God toch? Waarom gebeurde dit? En wat staat ons nog meer te wachten? Toch houdt het verlangen de overhand. Ik ervaar sterk dat God ons door teksten en liederen en door mensen nog meer aanmoedigt en zegt: Houd vol. Ondanks de pijn die het gemis van Amélie veroorzaakt, is er weer hoop.

Hoe de toekomst er precies uit gaat zien, weten we op dit moment nog niet. De komende weken zijn wat dat betreft spannend. Ondertussen doe ik wat werk voor Rouwkost, een stichting die ouders ondersteunt bij het verlies van een kind of kinderen. Het is fijn om dat te mogen doen en bijzonder om op te trekken met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Met hen kan ik schaterlachen zonder mij schuldig te voelen ten opzichte van anderen en Amélie.

Justin en ik rouwen op heel verschillende manieren. In de eerste weken dacht ik vaak: ben je dan niet verdrietig? Hij was graag bezig, terwijl ik de rust zocht en veel huilde. Als we op de begraafplaats komen, is het andersom. Het raakt hem om daar te zijn; hij heeft heel letterlijk met Amélie de stap in het graf genomen door haar mandje in de grond te zetten. Dat doet hem veel, terwijl ik daar met droge ogen sta. Ik weigerde tijdens de begrafenis erover na te denken dat ons meisje daar lag. Het is niet per se de plek die mij het meest troost of waar ik Amélie vind.
Door samen een rouwcoach te bezoeken, leren we naar elkaar te luisteren en begrijpen we elkaar beter in zulke situaties. Ook de kinderen krijgen bege- leiding. Laatst zag ik Rose Marie in haar kamer met de Barbie-ambulance spelen. Een aantal barbies droeg het verpleegkundigenpakje van Mercy Ships en er was een barbie met een zwangere buik. Toen ik erover deelde op Instagram, reageerden mensen met een traan, maar ik moest juist glimlachen toen ik het zag. Ik vind het mooi dat Amélie ook in hun leven aanwezig is. Ze is echt een zusje. Ze hoort bij ons.

Als ik een kaartje schrijf of mezelf moet voorstellen, weet ik niet of ik moet zeggen dat ik drie kinderen heb of vier. Ik ben soms bang dat mensen het overdreven vinden. Maar voor ons hoort Amélie er helemaal bij. Als haar naam genoemd wordt, ben ik trots.’ ◀

De Bevalling (3/4)

Terwijl er op de gangen van het Geboortehuis van het LUMC verschillende vrouwen lagen te bevallen van hun babytjes zaten wij in een verloskamer achter in de gang, ver weg bij al die huilende baby’s. 

Ik nam, na de lange reis, een douche. Het moest gaan gebeuren..  No way back.. Ik zou ingeleid worden en er zou een stil meisje op de wereld gezet moeten worden.Wat was het fijn om Esther een knuffel te kunnen geven. M’n vriendin en verloskundige zou, net als bij Krijn-Christian, de bevalling van Amélie gaan begeleiden samen met de klinisch verloskundige van het Geboortehuis. De gynaecoloog kwam langs en nam uitgebreid de tijd om te vertellen wat er zou gebeuren en wat we konden verwachten bij een stilgeboorte. Er werden infuus geprikt, een ballonnetje geplaatst..  (Ik was helemaal nog niet zo ver als ik dacht dat ik was.. )  en laat op de avond kwamen mijn zusje, Laura en Casper en Justin’s ouders Krijn en Carin.. De laatste keer dat we elkaar gezien hadden was het maart ’22. Emotionele momenten. Deze dag, deze intensieve maandag, ging er niks meer gebeuren en moesten we gaan slapen.. 
De volgende ochtend bleek de ontsluiting ook nog niet zo ver gevorderd te zijn als we dachten. Na de middag begonnen de eerste weeën en kwam binnen een paar minuten de anesthesist. Ze stond al klaar om zo snel mogelijk een ruggenprik te geven. Ik zag het, met al deze emoties niet zitten om naast het verlies ook nog zonder pijnstilling dit werk te moeten verzetten. Hoewel een ruggenprik zetten ook niet zaligmakend was. Ik vond het doodeng. Charlotte kwam binnen… Haar kleine buikje verhuld onderaar h wijde trui. We waren nog even.. heel even samen zwanger.. Wat had het anders moeten zijn. Ik had Charlotte gevraagd foto’s te maken van de bevalling. (Zoals ook de andere bevallingen vastgelegd waren) Pittig, want ook voor haar zo confronterend met een kleintje in haar buik.

Ik was vrij rustig geweest al die tijd. Had echt ervaren dat ik gedragen werd in gebed, in Nederland, aan boord, door zoveel mensen. Maar nu m’n weeen toch wel begonnen waren begon ik ook steeds angstiger te worden voor wat er zou komen. Het was fijn om tijd door te brengen met Justin en vriendinnen die we ook al zo lang niet meer live gesproken hadden. Samen hebben we gebeden. Gezongen..  Ik ben nooit alleen, er zijn engelen, engelen om mij heen.

Toen einde van de middag nog steeds een beetje tegenviel hoeveel ontsluiting ik had, vroeg ik of we dan Chrisje mochten vragen langs te komen. Ze was andere keren ook langs gekomen na mijn eerdere bevallingen en omdat het nog langer zou gaan duren was het wel heel fijn om wat afleiding te hebben en haar, nu ik Amélie nog bij me droeg, te hebben gezien. De verpleegkundige vond het allemaal prima en dus zaten we een uur later met Chrisje, Charlotte, Esther en Justin..  Al snel lagen we te gieren van de lach. En ik had – serieus- tranen over m’n wangen van het lachen.

Door het lachen was ik blijkbaar zo ontspannen dat de weeën opeens wel erg snel na elkaar kwamen waarbij ik aan mijn rechterkant veel pijn had terwijl mijn linkerkant compleet verdoofd was. Al snel hield ik het niet meer uit en ook met het bedienen van het pompje van de epiduraal gebeurde maar weinig..  Esther wilde de anesthesist gaan halen maar al binnen 10 minuten ervoer ik dat ik moest persen… Terwijl de kamer volliep met mensen kreeg ik echt paniek… Amélie zou ter wereld komen en ze zou stil zijn, ik wist niet meer waar ik het zoeken moest…  Ik vroeg Chrisje om niet meer de kamer uit te vluchten maar te blijven. Ik was zo bang. Maar al gauw probeerde ik me te focussen..  probeerde ik haar te begeleiden met m’n handen en welkom te heten en kwam ze in alle rust bij ons. Op m’n borst… 

Ze was warm… maar stil..  Zo stil..Ik kon alleen maar uitbrengen: “Kom maar meisje, je moet huilen.. kom poppie, huil nou…  Ze doet het echt niet Jus, ze is echt stil..” We huilden. Gek genoeg kwam er ook een rust over me heen… Dit was het.. Het was écht waar. Hoewel we hoopten op een wonder en ze toch nog zou leven, gebeurde dat niet. Maar het was wel wonderlijk hoeveel rust ik kreeg.. Ze leefde écht niet meer.
Amélie was kwetsbaar, gehavend… Toch al 5 dagen overleden in m’n buik en dus gehavend. Haar verplaatsen was moeilijk dus bekeek ik haar met een spiegeltje..Duidelijk een zusje van haar zussen en broertje. 

Amélie werd na een tijdje gewogen en er werden hand- en voetafdrukjes genomen met inkt. Onze ouders en Jacobine zouden langskomen om haar te zien, en dus wilde ik Amélie graag weer terug op mijn borst. Dat was naar.. Ze was opeens zo koud..  Maar dat was waar ze nu hoorde. Bij mij op de borst. Na het bezoek heeft Justin nog een tijd met Amélie op zijn borst gelegen.. Om echt te voelen.. Dit is het.. Het viel hem zwaar. Om haar lichaampje goed te houden maakten we gebruik van de watermethode. Ze werd in een grote bak met water gelegd waardoor ze echt meer de kleur terug kreeg die ze hoorde te hebben, we zagen nu zoo goed hoeveel ze op haar broertje en zusjes leek. Overduidelijk. Die nacht bleef ze zo bij ons op de kamer.. 
De volgende ochtend, nadat de Klinisch Genetisch gekomen was, wilden we toch graag dat ze aangekleed mee zou gaan naar huis. Althans.. Naar het huis van m’n schoonouders, waar we de “kraamweek” zouden zijn. Hoewel de watermethode er voor zorgde dat ze beter gehouden kon worden vonden we voor de kinderen beter om hun zusje in kleertjes in een bedje te zien dan “op sterk water”. Na een gesprek met de maatschappelijk werker wilden we graag gaan, naar de kinderen. De verpleegkundigen probeerden Amélie zo goed en zo kwaad als het ging aan te kleden. Ik hielp de verpleegkundigen, maar Amelie was heel kwetsbaar. In een rolstoel kreeg ik haar in doeken gewikkeld op schoot..  En iedereen die we op de gang tegen kwamen zag dat dit foute boel was..   Dit was zo níet oké.. Ze had in een maxicosi moeten liggen.. Aan de achterkant van het ziekenhuis werden we naar buitengebracht om niet door de grote hal te hoeven gaan. Op m’n schoot vervoerden we haar in de auto naar Rijnsburg. 
Weer een volgend hoofdstuk zou aanbreken..

The day after (2/4)

“Het was zo intens verdrietig om dit als community van dichtbij mee te maken. We leefden op dezelfde gang, een paar deuren verder en zagen elkaar elke dag, zo intens verdrietig voor ons allemaal. Iedereen voelde en beleefde het mee.”

Anne

Mijn ouders vertrokken met onze kinderen voor de gewone vlucht naar Nederland.
Om 11.00 uur stonden de families op het dok om ons uit te zwaaien. De ambulance stond klaar op het dok. Het moment dat ik de gangway afliep en iedereen zag voelde ik me verscheurd..
En op het moment dat ik in de ambulance ging liggen en zag dat de rest van de crew op dek 7 naar ons stond te zwaaien brak ik. We reden weg.. Dag Global Mercy. De volgende keer komen we terug.. Zonder Amélie.

De ambulance bracht ons naar het vliegveld waar een klein vliegtuigje klaar stond om ons naar Nederland te brengen. Wat een verademing om de arts en verpleegkundige Duits te horen spreken. Geen Spaans… Het vliegtuig waar m’n ouders en de kinderen in zaten stond ook klaar en vertrok vijf minuten later.

Eindelijk zaten we in de lucht. We waren beide opgelucht. Als ik nu zou gaan bevallen zou ik alsnog doorgevlogen worden naar Nederland. Als we nog maar tijd met haar zouden kunnen doorbrengen. Dat was voor ons heel belangrijk.

Terwijl we boven de wolken vlogen wilden we blijven geloven dat er nog een wonder kon gebeuren. Als God zo machtig is dat hij de aarde gemaakt heeft, dan kon Hij ook Amélie weer levensadem inblazen. 
Ik was onrustig, lag op het smalle bed maar kon geen houding aannemen. De volgende stap zou komen. Het besef dat ik moest gaan bevallen van een stil meisje was onverteerbaar. Met medicatie viel ik gelukkig in slaap.
In Nantes, Frankrijk, maakten we een tussenlanding om te tanken en na een laatste uur in de lucht landden we op Nederlandse bodem.. Wat waren we beiden opgelucht. De ambulance met Nederlands personeel stond klaar en bracht ons naar het LUMC, waar we zo liefdevol opgevangen werden.. Alleen al de voedingsassistente die vroeg of we iets te eten of te drinken wilden, de verpleegkundige die alle tijd nam om ons verhaal te horen… Het zou niet makkelijk gaan worden, maar we voelden ons veilig en wisten dat we op de beste plek waren voor de beste zorg. 

Complete paniek (1/4)

Samen liepen we erheen en toen de verpleegkundigen na even gezocht te hebben toch iets leken te horen, keek Justin me lachend aan. Weer zorgen om niks.

Ik belde Esther, m’n vriendin en verloskundige, en ze drong er toch op aan om naar het ziekenhuis te gaan om te zien of alles wel goed ging met de baby. We zorgden dat de kinderen uit school opgevangen zouden worden door andere moeders en vertrokken met de vluchtkoffer en de maxi cosi richting het Candalaria ziekenhuis in Santa Cruz. Onderweg waren we beide vrij relaxt. Zonder weeën zaten we in de auto, ik zou aan de ctg gaan en verwachtte dat ik die avond wel ingeleid zou gaan worden. Tatyana, m’n Braziliaanse vriendin, seinde ik alvast in, dat zodra de bevalling begon zij ook naar het ziekenhuis zou komen.

We meldden ons bij de spoedeisende hulp van het ziekenhuis en verbaasden ons weer over het geschreeuw door de gangen en de rijen bedden met wachtende patiënten. We werden toegesnauwd dat we in de weg stonden en toen bleek dat we geen Spaans spraken werd er door verschillende verpleegkundige zuchtend weggekeken. Ik moest tegen mezelf zeggen dat ik geluk had dat ik hier niet met weeën stond. Snel liepen we achter een verpleegkundige aan, die ons naar de afdeling gynaecologie leidde en ons ongeduldig duidelijk maakte dat we door moesten lopen.

Bij de afdeling Gynaecologie werd Justin buiten de kamer een stoel gewezen. Hij moest daar wachten en mocht vanwege covid mee naar binnen. Het zat me niet lekker. In een kamertje werden mijn temperatuur en bloeddruk gemeten en ik werd weer in de wachtkamer gezet. Vervolgens moest ik meelopen naar een donkere ruimte waar ik mocht gaan liggen voor het maken van een echo. Ik kreeg paniek… Ik gaf aan dat ik wilde dat m’n man erbij was als er een echo gemaakt zou worden. De verpleegkundige gaf kattig aan dat dit niet kon. Maar zodra ze de echokop op m’n buik zette, riep ik opnieuw: “My husband needs to be here with me.” Het echoscherm verlichtte haar gezicht en ik zag iets aan haar wat ervoor zorgde dat ik nog veel meer paniek voelde. In het Spaans riep ze haar collega’s erbij. Zo’n vier mensen kwamen haastig binnenlopen en stil staarden ze naar het scherm… Ze draaiden het scherm, schudden hun hoofden en de gyneacoloog zei: “I’m so sorry, there is no heartbeat.”

De wereld om me heen begon te spinnen. Ik gilde. Dit mocht niet waar zijn. Ik riep: No! No!! Why!? “We need to do a C-section now!” Justin kwam op het gegil af, rende de kamer binnen en de paniek was afschuwelijk.

Ons kleine meisje! 24 uur daarvoor leefde ze nog. Dit kon niet waar zijn! Hoe kon ze door mijn vingers zijn geglipt… We gilden, huilden, schreeuwden. Ik moest spugen, van ellende. We werden begeleid naar een nare, raamloze ruimte, waar ik op een bed werd gelegd.

We facetimden onze beide ouders, Esther en Hanneke (hoewel ik daar niks meer van weet). De wereld zakte compleet onder onze voeten weg. De gynaecoloog kwam na 5 minuten de ruimte binnen en gaf aan de weeënopwekkers aan te willen sluiten, om de bevalling zo snel mogelijk in te zetten. We mochten kiezen: Een begrafenis zou 3000,- kosten, een crematie 300,-. De begrafenisondernemer zou Justin bellen om overleg te plegen.

We gaven aan dat we eerst wilden weten of we ons meisje mee mochten nemen aan boord of naar ons appartement. Maar dat was niet mogelijk; ze moest gelijk naar het mortuarium. Haar laten zien aan onze kinderen was al helemaal idioot, vonden ze. Het was duidelijk dat de wensen die we hadden totaal niet werden gewaardeerd en het allemaal veel te lang duurde. Maar voor ons was de paniek gigantisch. We wilden graag naar Nederland. Maar hoe zou ik in hemelsnaam naar Nederland kunnen vliegen met een zwangerschap van 38,5 weken en een dood kindje in mijn buik? De wereld tolde, we waren compleet in paniek en wisten ons geen raad. De communicatie verliep ontzettend vervelend, want bij alles wat we vroegen werd er met ogen gedraaid en gezucht omdat het te lang duurde en ze ons niet begrepen.

Ondertussen waren Tatyana, Lennart, Anne, Kamilla en Mapendo, onze vrienden van het schip, onderweg naar Santa Cruz om er voor ons te zijn in de hal van het ziekenhuis. Met veel pijn en moeite mocht Tatyana naar de kamer komen, maar zodra ik ingeleid zou worden moest ze weer weg, want het was helemaal niet nodig dat er een vertaler bij zou zijn, zo vond de gyneacoloog. Ik huilde alleen maar. Wat gebeurde er allemaal?

Na een felle discussie tussen Tatyana en de verpleegkundige mochten we mee naar de hal van het ziekenhuis, waar onze vrienden ons huilend opwachtten. Nadat duidelijk werd een dood baby’tje écht niet mee mocht naar de haven, maar onze kinderen dus ook geen fatsoenlijk afscheid mochten nemen van hun zusje, besloot Justin dat we het ziekenhuis moesten verlaten. Onze kinderen moesten we zélf vertellen dat hun zusje overleden was in de buik en ze moesten, als ik dan toch niet naar Nederland mocht vliegen om daar te bevallen, minstens afscheid kunnen nemen van de dikke buik… We ondertekenden een formulier dat we er zelf voor kozen om het ziekenhuis te verlaten.

Daar zat ik.. Huilend op het stoepje van het ziekenhuis in Santa Cruz. Verloren… Met een dood meisje in mijn buik… Schreeuwend naar God: Waarom? Hoe kon dit waar zijn?!

Die nacht sliepen we aan boord in onze eigen cabin. Elke drie uur werden mijn waardes gemeten door de crewnurse… En zodra de zon op kwam stonden er drie kinderen aan ons bed. “Mama, jullie waren toch naar het ziekenhuis?” “Is de baby al geboren?” “Waar is de baby dan mama?”
We klommen overeind… Deden de gordijnen open.
Dit was weer zo’n afschuwelijke moment. We moesten onze kinderen vertellen wat er was gebeurd en toen Rose en Juliette volledig braken, braken daarmee ook onze harten. Verscheurd van verdriet.

De laatste loodjes

Terwijl Justin het ontbijt haalt in de diningroom lopen wij zachtjes door de gang met de familycabins waar iedereen nog in diepe slaap is. Pas in de cabin mogen de kinderen weer praten. 
Één voordeel van dit alles: We hebben de tijd om even rustig met elkaar te ontbijten en met elkaar te kletsen. Hiervoor renden we vaak ons bed uit, ‘gauw gauw boterham er in en naar school’ maar nu zijn we elke ochtend zo vroeg op het schip dat we de tijd kunnen nemen. Juliette merkt op dat ik extra yoghurt met granola moet eten want de baby moet natuurlijk ook genoeg binnen krijgen. Maar Rose weet te vertellen dat “het” via de navelstreng te eten krijgt. Al gauw liggen ze onder de tafel van het lachen als ze bedenken dat de baby een ei staat te bakken op de moederkoek (?)  En dat het plast in het vruchtwater en het vervolgens weer opdrinkt is natuurlijk ook om te gieren! Justin en ik lachen naar elkaar: De kinderen kijken zo uit naar de komst van hun broertje of zusje en echt lang duurt het niet meer. Ik ben nu 33 weken op weg. 

In de afgelopen weken zijn mijn ouders 10 dagen bij ons geweest en hebben we met hen het eiland verkent, twee weken later waren m’n zusje Laura en haar vriend Casper bij ons en had Justin nog een week vakantie. Dat was erg leuk en fijn om tijd met hen vieren door te brengen! 

Sinds een aantal weken wonen we dus in een appartement in El Medano, een dorpje naast de haven van Granadilla op Tenerife. Dit is het dorp waar ook een bus naar toe gaat voor de crew om een boodschap te kunnen halen, in het weekend naar het strand te kunnen gaan etc. Omdat de organisatie niet verantwoordelijk kan zijn voor de zorg voor een zwangerschap tijdens een fieldservice in Afrika is de regel dat zwangeren met 24 weken van boord gaan om in hun thuisland te bevallen. Omdat de situatie nu anders is en wij denken dat het beter is om de kinderen in hun vertrouwde omgeving te laten zijn en ze niet opnieuw door een transitie te laten, hebben we er voor gekozen om dichtbij het schip te blijven wonen. Wat niet wil zeggen dat het ons af en toe niet vreselijk bevliegt want sommige momenten overvalt mij ook het gevoel dat het beter is om in Nederland, veilig in het geboortehuis in Leiden te bevallen onder begeleiding van m’n vriendin.. Want dat is bekend. 

Ook aan die keuze zitten veel haken en ogen: De kinderen moeten dan in Nederland weer op school wennen, ze lopen achter op de kinderen in de Academy, we zullen in Nederland een woning en auto moeten huren, dus ook dåt is niet zaligmakend. 

De kinderen zijn nu weer ruim drie weken begonnen op de Academy en zijn heel blij met hun nieuwe juffen! Dat maakt een hoop goed. 

Maar om maar gewoon een eerlijk verhaal neer te zetten: We vinden het pittig.
De werkweek ziet er ongeveer zo uit: 
Elke ochtend gaan we om 06.00u ons bed uit, trekken de kleren aan en stappen dan in de auto (Een oude barrel die we ergens hebben kunnen leasen) naar het schip. 
Dan ontbijten we dus in de cabin, maken ons klaar voor een nieuwe schooldag en Justin gaat zijn meetings voorbereiden in z’n kantoor. 
Aan het einde van de dag, na het eten in de diningroom gaan we, vaak met flinke tegenzin direct weer de gangway af omdat de kinderen om 19.00u eigelijk wel weer in bed moeten liggen om weer fris en fruitig te zijn de volgende morgen. 
Op vrijdagavond is er altijd een Movie Night en wordt er ook voor de kinderen een leuke film gedraaid dus dan mogen ze in pyjama want langer aan boord blijven en gaan we dus later naar het appartement. In de weekenden zijn we best wel moe omdat de weken intensief zijn.

En natuurlijk klinkt het leuk: Een appartementje in een dorp op Tenerife, de Spaanse gezelligheid op straat tot laat in de avond, het strand op een steenworp afstand en af en toe even afkoelen in zee. Maar omdat we het moeilijk vinden dat dit niet onze eigen keuze is en om de regels van de organisatie zomaar klakkeloos aan te nemen (Stelletje eigenwijze Nederlanders.. ) kost het bergen energie. 

De zwangerschap verloopt, los van wat slapeloze nachten en flink wat gewicht wat meegesleept mag worden, heel goed! Het kindje beweegt veel en we zijn ontzettend benieuwd naar dit kleine nieuwe Spijkje! 

Volgende week hebben we een eerste afspraak in het ziekenhuis in Santa Cruz, waar ik zal gaan bevallen en hopen we iets meer informatie te krijgen over hoe dat er hier aan toe gaat…  Waarschijnlijk niet anders dan thuis moet ik maar denken: Ook iets met puf puf blow.. 

Ondertussen wordt er hard gewerkt aan het schip. Op beide ziekenhuisdekken wordt nu met een groot team gewerkt om het schip klaar te maken om eindelijk operationeel te worden. Vorige week kregen we operatie rooster gepresenteerd. De eerste operatie aan boord van dit schip in Senegal staat gepland op 7 februari dus dat beloofd wat! En ondertussen zien we steeds video’s en foto’s van wat er aan boord van de Afrika Mercy gebeurd en wat voor levensveranderende operaties daar nu gebeuren. Dat is fijn, het zorgt er voor dat we blijven onthouden waar we het ook al weer voor doen!

In onderstaande video vind je het interview dat we hadden in Dakar voor UK BBC Travel.

Senegal, Dakar

We lopen door een hek de haven uit, Ik pak Juliette’s hand stevig vast, die auto’s rijden als gekken over de doorgaande weg, elkaar inhalend terwijl er een aantal motoren tussendoor manoeuvreren. We worden gelijk geconfronteerd met de armoede – Ik had toch het idee gekregen dat Dakar een ontwikkelde stad was.. ? – standjes van hout met spaanplaten vormen rijen van kraampjes met etenswaren. Moeders met schalen bananen op hun hoofden en een kindje op de rug kijken me vragend aan. 
Alle kleuren, de herrie, de drukte, de drukkende warmte, de geur.. Zo intens!

De ene na de andere geel met zwarte taxi – goed voor de sloop- stopt, zodra ze ons zoekend om ons heen zien kijken. Na wat onderhandelen in het Frans – Justin in z’n nopjes –  stappen we in..  Rose kijkt met opgetrokken neus om zich heen.. De deur zit met ducktape aan elkaar geplakt, net als de leren bekleding, de deur sluit niet, de gordels hangen er voor de sier en de geur..  De geur is niet veranderd na 12 jaar! Yes we zijn in West-Afrika! 

We are back!
Een aantal weken geleden voeren we de haven van Dakar binnen en zagen we de Africa Mercy – Het ziekenhuisschip waarop Justin en ik elkaar 12 jaar geleden leren kennen – liggen. Wat was dat een magisch moment! De crew van de AFM (Africa Mercy) onthaalde ons met veel geroep en geschreeuw en het was écht een feest!

De eerste week stond in het teken van verschillende grote evenementen. Verschillende ministers van gezondheid van 12 Afrikaanse landen ondertekenden de “Dakar Declaration”. Hiermee zetteen ze zich in voor een gezamenlijke aanpak op het gebied van medische zorg. En daarnaast was er de African Celebration of Hope en werd het schip gedoopt. Dit was één groot feest wat we vierden met beide schepen. Op het dock voor de Global Mercy zaten we met de crew op grote tribunes en waren er verschillende Afrikaanse dansen en werden er optredens gehouden. 
Ook Rose en ik traden op in onze – a Capela – koren. “Academy choir” en “Key of Sea” Aan het einde van de ceremonie was er een heel bijzonder moment waarbij de kapitein van de AFM de fakkel overdroeg en deelde met de gloednieuwe Global Mercy. Het vuur werd overgebracht met handgemaakte fakkels, gemaakt van het hout van het dek van de Anastasis (het allereerste schip van Mercy Ships) Een knipoog naar het verleden, maar vooral hoop voor de toekomst. Terwijl op dat moment de kinderen zongen “This little light of mine”. Kippenvel..  Daarna werd er nog lekker doorgedanst op het dock.

End of the school year 
Die week was het ook gelijk de laatste schoolweek voor de meisjes. Rose en Juliette namen beide afscheid van hun lieve juffen – Miss Grace en Miss Taty. Wat hebben ze ongelofelijk veel geleerd in de afgelopen maanden en wat hebben ze grote sprongen gemaakt in hun Engels. Soms kijken we elkaar verrast aan als we ze hele gesprekken horen voeren met klasgenootjes en de woorden die ze er tussendoor gooien. Beide kregen ze een prachtig rapport en het schooljaar werd afgesloten met een ceremonie waarin de kinderen iets mochten laten zien en werden ze persoonlijk toegesproken door hun juf. Wat zijn we dankbaar dat ze hier op school mogen zitten! Inmiddels is er een team die het Summer Program begeleid en hebben ze een super leuk programma waarin ze allemaal leuke dingen doen. Dit is samen met de kinderen van de Africa Mercy, waarvan ze een heel aantal kinderen ook nog kennen van het OnBoarding programma in Texas. 

Medical Capacity Building
En terwijl er op de Africa Mercy operaties gedaan worden krijgen locale artsen, verpleegkundigen via ons ‘ Medical Capacity Building’ Programma training om de missie van hoop en genezing in hun eigen land voort te kunnen zetten. Het is heel mooi dat Mercy Ships operaties uitvoert in West Afrika maar uiteindelijk is het ook heel belangrijker – al dan niet belangrijker – om kennis over te dragen.Ook krijgen bijvoorbeeld lokale biomedische technologen onderwijs in hoe ze het beste hun apparatuur kunnen onderhouden of nieuwe producten kunnen ontwikkelen. Tegen het einde van onze tijd hier hopen ze, Medical Capacity Building team, zo’n 350 deelnemers te hebben toegerust om veiliger operaties uit te kunnen voeren. 
Het is gaaf dat we, ondanks dat er nog geen operaties uitgevoerd kunnen worden, als schip wel op deze manier bij kunnen dragen in Senegal.

Het lijkt soms zo onzichtbaar maar we hebben al gave verhalen gehoord van Marijke, die bijvoorbeeld lokale tandartsen bijscholing geeft. Of over de arts die na zijn deelname aan de cursus “Neonatale Reanimatie”  kon vertellen dat hij drie baby’s had kunnen redden na het volgen van de cursus. Nu kan hij deze kennis weer overbrengen op zijn collega’s en studenten.

Foodservice
Justin heeft het in de afgelopen weken heel druk gehad met zijn werk. In de eerste week was hij druk met de caterings voor de festiviteiten. Voor onze gasten en Boardmembers haalden we, het Foodservice Team, alles uit de kast om er een onvergetelijke week van te maken. Daarna kwamen de weken van Medical Capacity Building waarbij we zo’n 350 man extra tijdens de lunch van eten mochten voorzien om zo gelijk te leren hoe de Diningroom werkt met een behoorlijke grotere crew. Daarbij lag de focus op Afrikaans eten aangezien alle studenten West Afrikaans zijn. Met een aantal ervaren Afrikaanse koks in de keuken is dat helemaal goed gekomen. Nu was Justin dus regelmatig in de keuken te zien terwijl hij normaal gesproken ook veel in zijn kantoor de vinden is.

Holiday
Na een half jaar aan boord te leven, namen we drie dagen “vakantie” samen met de Urdal Family uit Noorwegen. We stapten in een busje voor een 1,5 uur durende rit. Althans, dat dachten we. We deden er vijf uur over. 
We hebben echt de slappe lach gehad toen de auto voortgeduwd moest worden.. De kinderen vertelden we; zo hoort het te gaan! Welkom in Afrika! Maar ooh wat waren we blij toen we eindelijk een duik in het zwembad konden nemen bij maanlicht! De Safari die we op zaterdag maakten was heel cool! Wat een ervaring! We hebben écht genoten van een heerlijk weekend, gezelligheid, het zwembad, de lokale markt en elkaar. Maar het was ook weer fijn om na een voorspoedige, snel terugreis weer “thuis” te komen op het schip. 

Eigelijk is er nog veel meer te vertellen maar dat bewaren we voor de volgende!
Wat fijn dat jullie ons via deze weg volgen en voor ons bidden. We ervaren écht dat jullie met ons meeleven. Dank daarvoor! Veel liefs van ons allemaal!

Een cabin vol

Zenuwachtig zit ik aan m’n armband te plukken. Nog eventjes wachten en dan wordt ik opgeroepen.
De Spaanse stemmen galmen door de kille gangen van het ziekenhuis van Playa de los Americas.. 
De vorige keer dat ik hier was, was geen grandioos succes met de Spaanse gynaecoloog die ik toen voor me had dus ik hoop zo dat het klopt dat ik nu een andere arts te zien krijg.
Gelukkig zit Tatyana naast me. Juliette haar juf is Braziliaans en kan, vanwege haar Spaanse echtgenoot, ook goed Spaans. Zij zal tijdens het consult vertalen. Ze pakt m’n hand:”You’ll be fine!” 

Als ik eenmaal op de behandelbank lig en de echokop met de koude gel wordt op m’n buik geplaatst lig ik nog steeds verkrampt naar het beeldscherm voor me te kijken.. 
Pas op het moment dat ik naar Tatyana gezicht kijk en zie hoe verrukt zij naar het bewegende embryo staart besef ik: Ooooh kijk me nou liggen.. In verwachting van de vierde en alles gaat goed! 
Dan verschijnt er ook een lach op mijn gezicht en ontspan ik..

Ja, we zijn dus in verwachting van een vierde kindje! Prachtig nieuws, maar – op z’n zachtst gezegd – even wennen toen we hier achter kwamen tijdens de laatste week in Antwerpen. De eerste weken zwangerschap waren best ellendig en beïnvloeden de tijd in Rotterdam en tijdens de sail nogal. Maaaarr.. Nu kunnen we ons geluk niet op en zijn we dankbaar dat we afgelopen vrijdag ook een prachtige 20 weken echo hebben gehad waarop te zien was dat het kindje zich mooi ontwikkeld en er geen afwijkingen te zien waren. Én wij weten het geslacht.. En iedereen, plus onze meiden, proberen iets te ontrafelen. Helaas, we laten niks los! 🙂 De kinderen zijn door het dolle heen en natuurlijk ontzettend nieuwsgierig naar hun nieuwe broertje of zusje;-)

Het heeft alleen nog al het één en ander op z’n kop gezet. Bij Mercy Ships is de regel bekend dat wanneer je zwanger bent, je – tijdens een fieldservice in Afrika – met 24 weken van boord gaat omdat ze geen zorg af willen nemen in het land waar de medische zorg al zo beperkt is. Daarbij hebben ze niet de juiste mensen aan boord om een zwangerschap en een bevalling te begeleiden. Dus zijn er in de afgelopen jaren al heel wat koppels zwanger naar hun thuisland gevlogen om daar een kindje te krijgen en vervolgens met baby opnieuw aan boord te gaan.  Dit is dan wel de eerste Global Mercy baby, maar natuurlijk niet de eerste Mercy Ships baby. Er zijn al velen voor gegaan! 

Omdat mijn missende schildklier opeens een groot probleem leek te zijn voor de organisatie werd in twijfel getrokken of ik (en dus de hele familie) wel mee kon varen naar West Afrika en leek het er even op dat we al vorige week van boord moesten. Dit zorgde voor nogal wat spanning. Gelukkig is uiteindelijk besloten dat de risico’s wel te overzien zijn en nu mijn schildklierwaardes goed gekeurd zijn, de Spaanse gyneacoloog mij en de baby gezond verklaarde en de 20 weken echo prachtig was, is er besloten dat we mee konden en dus dobberen we nu midden op zee tussen de Sahara en de Canarische eilanden. Wat een opluchting! We zijn onderweg naar Senegal! Super bijzonder! Dit wordt de eerste keer dat de Global Mercy aanlegt in een Afrikaans land! 

Twee jaar geleden hebben ze – heel verdrietig – een hele grote groep patiënten achter moeten laten zonder operatie. Gelukkig konden een hoop van deze operaties nu opgepakt worden op de Africa Mercy, die nu al weer een aantal maanden in Dakar ligt. Aanstaande vrijdag hopen wij met de Global Mercy aan te sluiten en voor 5 weken te blijven. Dit om 30 jaar samenwerking met Afrikaanse landen te vieren, de Global Mercy te dopen en om de Africa Mercy te ondersteunen met het opleiden van locale medici. 
Helaas is het ziekenhuisdek beneden op dek 3 en 4  van de GLM nog niet zo ver dat we hier aan boord operaties kunnen uitvoeren..   Dus na 5 weken varen we weer terug naar de haven in Tenerife om equipping fase 3 in te gaan. Niks gaat zo snel als dat we zouden willen. Geduld geduld..

Omdat wij in verband met de zwangerschap niet aan boord mogen blijven wonen van het schip zullen we, zodra we terug in Tenerife zijn aan de wal gaan wonen in een appartement in El Medano, een dorpje dicht bij de haven. We hebben al verschillende keren de shuttle die heen en weer pendelt genomen, en alle andere crewmenbers nemen ook geregeld te bus en kunnen dus makkelijk even langs komen.
Justin zal aan boord van het schip blijven werken en hij zal elke ochtend Rose en Juliette meenemen zodat zij naar de Academy kunnen blijven gaan. 
We vonden het voor het gezin een te grote impact hebben als we nu opnieuw voor een half jaar naar Rijnsburg zouden verhuizen. Dit zou er voor zorgen dat de kinderen weer achter komen te lopen op hun klasgenootjes aan boord en dat ze opnieuw door een grote transitie moeten. 
Op deze manier hopen we iets meer rust te creeren. Nu stappen we niet helemaal uit het communityleven, kan Justin zijn werk blijven doen en wordt “de missie” niet helemaal opgezegd voor ons gevoel. 
We hebben een prettig appartement gevonden en hopen daar vanaf begin juli in te trekken. 
We zien uit naar de komst van het kleintje en zijn benieuwd hoe alles zal verlopen. 

 Ideaal is natuurlijk anders. Een kraamweek in bed met allemaal kraamvisite van vrienden en familie zal toch wel heel anders zijn en ook een bevalling in een Spaans ziekenhuis stond niet op m’n wensenlijstje. Maar ook hier komen heel veel kindjes ter wereld dus dat zal vast wel goed komen. 

Ondertussen hebben de meisjes weer les op de grond in hun lokaal omdat de meubels door de klaslokalen schuiven. Ik heb mijn barista cursus gehad om in het cafe de crew van goede koffie te kunnen voorzien. Justin is heel druk om de crew van eten te voorzien en de events voor in Senegal te regelen en Krijn-Christian heeft het heerlijk naar zijn zin in nursery.

Over een aantal uur leggen we aan in Dakar. Super super spannend. Gek om na 12 jaar terug te mogen komen in een West-Afrikaans land… De gekte op de kade te zien, de Afrikaanse geuren weer te ruiken, de luchtvochtigheid te voelen.. We zien er naar uit!
Jullie horen gauw van ons.

Veel liefs van ons allemaal!

Nu we er toch zijn
In het kader van ’nu we hier toch zijn’ gaan we in de weekenden regelmatig op pad. Voor het schip stopt een shuttle die ons naar het dorpje El Madano brengt waar we naar het strand kunnen gaan of een boodschap kunnen doen. De temperatuur hier op het eiland is zalig. Ook al staat er veel wind, het is hier zo aangenaam! We zijn een dag naar Santa Cruz geweest in het noorden van Tenerife om de kinderen te kunnen laten zien waar we elkaar 12 jaar geleden op het dock, voor de Africa Mercy leerden kennen. Dat was toch wel heel bijzonder. Op andere dagen zijn we naar het strand geweest met een aantal andere gezinnen en de vulkaan de Teide hebben we bezocht. “Alsof je je op een andere planeet waant” zei Rose wijs. En gelijk had ze. Ook hebben prachtige plekjes in de bergen bezocht waar het ongelofelijk groen was.  Eerlijk gezegd was ons beeld van Tenerife vrij suf. Een eiland met veel valkaan zand, en zwarte stranden. Maar we hebben ons verwonderd over de prachtige bergen, hoe groen het er is en hoe prachtig de vergezichten zijn! We blijven!  Het is fijn om zo nu en dan even als gezin even van boord te zijn. Het community leven slokt je snel op. Elke avond is er wel een activiteit, je kunt zo bij anderen binnen lopen en aangezien we beide graag onder de mensen zijn gebeurd dit ook veel. Het is heerlijk om soms even van boord te zijn… Om dan aan het einde van de dag terug te rijden en het “kleine” schip in de verte te zien liggen blijft elke keer weer surrealistisch. En elke keer vraag ik mezelf weer af: “Wonen we daar écht!?” 

Let the adventure begin

Op 6 januari is het zover! Dit is de grote dag. Justin wacht ons op met een gedekte tafel en heerlijke broodjes in de cabin. Dit is het dan, onze nieuwe thuis. Gek genoeg voelt het wel gelijk zo. Onze spullen liggen er, het ruikt bekend en we zijn compleet! M’n ouders mogen nog even blijven lunchen, krijgen nog een tour over het schip en moeten daarna gaan. Het kan beginnen.

Dat het al gauw vies tegen kan vallen het leven aan boord op het schip zal ik niet onder stoelen of banken schuiven. Op de eerste dag blijkt al hoeveel regels er horen bij het leven aan boord. De kinderen mogen in principe niet rondlopen zonder toezicht. Dus even van onze cabin naar de diningroom lopen kan echt niet. 
Rose staat al gauw met haar handen in haar zij en roept boos: “Het is hier stom! Het is net een gevangenis. Thuis kan ik gewoon naar opa en oma toe fietsen en hier mag ik niet eens naar de buren.”
Al heel gauw heb ik een huilende Juliette met haar armen om m’n middel geslagen: “Mama, we zouden toch twee weken blijven? Dan gaan we toch weer naar ons echte huis?” Ik kan wel mee doen.. Ik kan niet ontkennen: Dit wordt vreselijk wennen.
Wie z’n idee was dit ook al weer..

Op de eerste zondag verlaten we het schip alweer voor onze uitzenddienst vanuit onze Baptistengemeente Kaleb. Het is werkelijk een prachtige dienst. In de dienst is Krijn-Christian (iets wat verlaat ivm corona) opgedragen en wordt er door Wilfred en de gemeente een zegen over onze reis uitgesproken. Helaas kan niet iedereen aanwezig zijn, maar we genieten zo van al die lieve mensen, vrienden en familie die aanwezig wilden zijn.
Het was ontzettend bemoedigend. De muziek, de preek, het gebed, maar dus ook de komst van al die mensen. Met grote dank aan de Immanuelkerk in Rijnsburg voor hun gastvrijheid! 
De boodschap die we meekregen was: Kijk naar Hem, accepteer de tegenslagen, de ontmoetingen, maar accepteer niet een stap te zetten zonder Hem te vragen met ons mee te gaan. Het was een geweldige bemoedigende dienst. Dank voor iedereen die daar aan bijgedragen heeft, en live of online meebeleefd heeft! 

Wennen
In de eerste week aan boord hadden de kinderen nog vrij. Het was fijn om samen te wennen naan het leven aan boord. 
We hebben een familycabin op deck 9. Op dit deck bevinden zich alle families.
Schuin tegenover ons zit de laundry waar zo’n 14 wasmachines en drogers gestapeld staan en waar je je in kunt schrijven voor een tijdstip. Ook kun je daar alles vinden voor het schoon houden van je cabin. Verder zit er op ons deck een family lounge. En ruimte waar kinderen heerlijk met elkaar kunnen spelen, waar spelletjes liggen, (iedereen brengt wat in duds er ligt inmiddels al genoeg) en een Youth lounge voor de wat oudere kinderen om daar te kunnen chillen of een film te kunnen kijken.

Maaltijden

In principe kun je voor het ontbijt, de lunch en het diner in de diningroom terecht. Er is genoeg keuze en je kunt er heel prettig zitten. 
We kiezen er alleen voor om als gezin ook tijd samen door te brengen. Je kunt zomaar als elkaar heen leven in zo’n grote community. ’ s Ochtends om 08.00 begint Justin zijn werkdag en voor die tijd ontbijten we als gezin aan tafel met yoghurt. 
Om 12.00 zorgt ik dan, als hij (en de kids terug komen uit school) dat de tafel gedekt is en we genieten nog even van het Nederlandse brood uit onze vriezer. Met het diner kunnen we als gezinnen om 16.45 al het eten halen, er is heel gevarieerd en gezond eten met elke dag salade bars.
Het verschil met de Africa Mercy en de Global Mercy is toch echt wel de diningroom. Op de Africa Mercy was het een grote zaal met slechte akoestiek en kon je iedereen zien zitten. Nu zit je toch wel iets meer afgeschermd in gezellige hoekjes waardoor je minder het gevoel hebt dat je geen gesprek kunt voeren en de kinderen – een soort van- aan tafel kunnen blijven zitten zonder afgeleid te worden door andere kindjes.

Safety Training
Mijn week begon met meerdere trainingen. 
Aan boord van een schip heb je te maken met wekelijkse brandoefeningen. Wat te doen, van welke trap mag ik gebruik maken, wanneer moet ik klaar staan om met de kinderen van boord te gaan, waar liggen zwemvesten. Waar vind ik brandblussers, etc. 

Academy 
Het was zo fijn dat op 17 januari dan eindelijk de Academy startte! 

Op de vooravond was er een feestelijke opening: Back to Schoolnight! Waarbij we heel welkom werden ontvangen door alle leraren en leraressen om daarna mee te gaan naar het klaslokaal van Rose, die nu in 2nd Grade zit bij Miss Grace en twee meisjes. Noah uit Nederland en Georgina uit Ghana. Het klaslokaal was heel gezellig aangekleed en de meiden waren duidelijk alle drie heel enthousiast om te mogen starten. 

Ook Juliette was uitgelaten! Haar Miss Birgit uit België voelde gelijk vertrouwd en haar klaslokaal was het einde! Met 5 andere kindjes, waarvan 1 uit Noordwegen, 2 uit Nederland en 2 uit Ghana. De volgende ochtend om iets voor 08.00 was er een uitgelaten stemming op het schip. Aan het einde van de gang, 1 trap omhoog en daar is de Academy. De meiden hadden allebei hun Academy shirts aan ze gingen op de foto met de hele school. Samen op dit moment nog 37 leerlingen. 

De meisjes kwam razend enthousiast terug uit school! Zo leuk! Ze vertelden in geuren en kleuren over met wie ze hadden gespeeld op het deck, wat ze hadden geleerd en Rose kreeg gelijk al wat huiswerk mee. In de middag gaat Rose van 13.00 tot 15.20 terug en Juliette pakt weer graag haar middagslaapjes na zulke intensieve ochtenden in het Engels en zoveel nieuwe indrukken. 

Mijn rol
Die foto van de Academy, die nam ik! Al binnen een week ben ik gevonden, en daar ben ik heel blij om. Het is fijn om nu al ingezet te kunnen worden voor een functie aan boord. Andere moeders/vaders die PCG’s zijn (Primary Care Giver’s) gaan bijvoorbeeld werken in het cafe, in de bibliotheek of waar ze dan ook nodig zijn zodra er een momentje vrij is. En ik kan nu eerst hier beginnen. Dat is heel fijn! Omdat het zo makkelijk zelf in te plannen is en ik een andere ouder even kan vragen voor Krijn-Christian te zorgen. Voor hem is er gelukkig ook iets. 
Samen met drie andere moeders zijn we gestart met Nursery. De jongste kinderen hebben op deze manier ook op ma-, wo- en vrij- ochtend hun eigen ”Peuterspeelzaal”-programma. In het Engels. We nemen allemaal een ochtend op ons waardoor we ook allemaal twee ochtenden in de week even onze handen vrij hebben. Super fijn! 

Het is nog intens maar ook heel mooi om aan boord te mogen leven. Ik zette m’n cabindeur vorige week even open, en zo kwam de een na de ander binnen wandelen voor een kopje koffie. Het is mooi om te zien dat er nu al mooie vriendschappen worden gesloten.

Met een aantal vrouwen hebben we drie weken geleden een eerste ladiesnight gehad in het cafe wat heel leuk was om elkaar op een ongedwongen manier te leren kennen. En met een aantal PCG’ers hebben we  een eerste Bijbelstudieavond gehad waarbij we elkaar echt konden bemoedigen. Iets wat al zo van waarde is. We gaan allemaal door hetzelfde proces, lopen allemaal tegen bepaalde dingen aan, maar ik ben nu al heel dankbaar dat ik hier van onderdeel mag zijn. Dat je nu al vriendschappen kan sluiten met vrouwen uit Nieuw-Zeeland, Noorwegen en Amerika is heel bijzonder. 

OnBoarding Program

Haa! Liefs vanaf de ISC, Lindale.
Het is alweer even geleden dat we van ons lieten horen. 
Maar ik kan wel zeggen dat de tijd hier druk, intens maar ook heel gaaf is. Nu we 5 dagen per week in de klas zitten blijft er niet veel tijd over om écht op adem te komen. 
Maar we genieten ontzettend van het leven hier op de campus.

Campus
Om je een idee te geven. De campus is gigantisch.  Een terrein van zo’n 20 hectare. Het heeft een gigantisch bos, twee grote meren en de andere huizen staan zo’n kilometer verderop. Er is een grote sportzaal, een gym, en over de hele campus zitten kantoorgebouwen verspreid. Er is, zoals ik al noemde, een zwembad, een diningroom en een café. Het wemelt van de bijzondere grote insecten, muggen die ons lek prikken, slangen, gordeldieren en we hadden een wasbeer op bezoek op de campus. Het is hier heet met een hoge luchtvochtigheid dus de meeste tijd brengen we het liefst binnen door. 

Basic Training
Na een intensieve week met verplichte Basic Training voor Justin waarbij hij hard aan de bak moest met Fire Fighting, Basic Safety Training, Personal Survival Training met lifetrafts in het zwembad en First Aid. Samen sloten we af met Crowd Management Training waarbij we keken naar: Wat te doen als er brand is of zich een andere kritieke situatie voor doet? Hoe gaan we hier mee om?
In de tijd dat Justin met de anderen hier mee bezig was, probeerde wij met de oudste kinderen schoolwerk vanuit Nederland te doen, of brachten we tijd door in het zwembad hier op de campus.

OnBoarding
Die week er na was tijd om aan het OnBoarding programma te beginnen. Totdat bleek dat een gezin in ons huis Covid-19 positief getest te zijn. Iedereen moest vanaf dat moment in zijn/haar eigen huis blijven. Wat was dat een ongelofelijke domper, waar we het écht even pittig mee hadden. Maar ondanks de restricties, of juist daardoor konden we écht investeren in vriendschappen binnen ons huis. We zitten hier samen met een gezin uit Alaska, een jong stel uit Canada, de Zeeuwse familie Jobse en een ouders stel uit Texas die 20 jaar missionary werk hebben gedaan in Letland. Gelijk al een stukje OnBoarding: Samen leven in een community, stuck in one house and omgaan met teleurstellingen, kijken naar verschillen in culturen etc. 
We mogen echt weer ervaren hoe het is om in een community te leven. Maar het brengt als gezin écht meer uitdagingen met zich mee dan toen we als 20 jarige op het schip woonden. 
We boffen met het huis waar we zitten. Hier zit namelijk het cafe waar staffmembers die op de kantoren op de campus werken hun koffie kunnen halen of meetings hebben of een potje kunnen poolen nu voor ons is. Dat maakt dat we daar ’s avonds graag samen zitten, poolen, spelletjes spelen. Wat wel maakt dat je als gezin minder tijd samen doorbrengt. 
Na een aantal dagen zijn we allemaal getest en bleken alle andere deelnemers en staffmembers gelukkig negatief en dus konden we ons programma beginnen!

Om 07.00 ’s ochtends beginnen we in de klas met zo’n 50 deelnemers. Allemaal mensen die voor minimaal twee jaar gaan werken aan boord van de Africa Mercy, de Global Mercy, of hier op het International Support Centre (ISC).
Een deel van de mensen volgt de lessen online vanuit West-Afrika, Canada, Brazilië en Zweden. We beginnen zo vroeg vanwege het tijdsverschil met andere delen van de wereld. 
Door verschillende sprekers worden onderwerpen behandeld als: Mission, Vision and Values of Mercy Ships.. The How’s of Mercy Ships.. We leren over International Programs en denken na over Servant Leadership Development. 
Verder kijken we kritisch naar onszelf: 
– Wie ben ik? 
– Wat is mijn toegevoegde waarde in de community?
– Wat is mijn Worldvision?
– Wat is my Personal Mission?
– Hoe ga je om met conflicten?
– Waar liggen de verschillen in al die culturen aan boord, maar ook in West-Africa en hoe ga je daar mee om.
Verder doen we veel Bijbelstudie en kijken we hoe we dit kunnen toepassen. 
En ondanks dat het hele lange, pittige dagen zijn, waarin we flink ondersteboven worden gehouden, is het zoooo ontzettend gaaf en opbouwend en hebben we beiden nog nooit zo goed opgelet in de klas.

We gaan in de klas een aantal keer per dag uit één in Break-out Rooms op Teams om verder door te praten over bepaalde onderwerpen. En elke dinsdag en vrijdag hebben na OnBoarding smallgroups, waarbij ik met vier vrouwen en Justin met drie andere mannen samen verder in gaan op de stof. 

Kids 
En terwijl wij in de klas zaten, hadden de kinderen hun eigen programma’s. Om je een idee te geven: Rose brengen we om 07.00 ’s ochtends bij de Kids OnBoarding. Daar leert ze, net als wij hoe het is om in een community te leven, hoe je omgaat met verschillen in verschillende culturen en verder doen ze heel veel leuke dingen! Ze zijn naar de dierentuin geweest in Tyler, zwemmen in de het zwembad, zijn naar het vliegtuig museum geweest, hebben kleurpoedergevechten en watergevechten gehouden, zingen samen, een fantastisch programma voor de 15 kinderen. Maar af en toe was het ook pittig voor Rose. Ze vind het toch lastiger, dan dat wij hadden gedacht, dat ze veel van de lessen niet begrijpt. Maar gelukkig zijn er nog 4 Nederlandse kinderen en helpen ze elkaar. 
Juliette en Krijn-Christian gingen samen naar het huis van Idelette en Marije, de nanny van familie Jobse.. Zij zorgden de afgelopen weken tijdens het OnBoarding programma voor 6 kinderen. Ook zij hadden hun eigen programmaatje elke dag. Samen ontbijten, lunchen, knutselen, spelen in de gym met de ballen etc. Waar waren we zonder Idelette en Marije! 

Ik zou jullie het liefst even een kijken laten nemen in de klas en op de campus. Het is zoo moeilijk uit te leggen wat we nou precies meemaken! Hoe het leven in community is en wat het doet. 
Gek om te bedenken dat we hier binnenkort ook weer weg gaan en iedereen gedag zeggen na zo’n intensieve periode van samen leven.
De eerste mensen vliegen dan naar de Africa Mercy die nog in Las Palmas, Spanje, ligt. 
Anderen vliegen naar Antwerpen waar vorige week de Global Mercy aangekomen is zoals jullie vast hebben meegekregen! 

We genieten hier nog eventjes van alles en iedereen en van de Texan experiences. Daarover meer in de volgende blog;-)