Complete paniek (1/3)

Samen liepen we erheen en toen de verpleegkundigen na even gezocht te hebben toch iets leken te horen, keek Justin me lachend aan. Weer zorgen om niks.

Ik belde Esther, m’n vriendin en verloskundige, en ze drong er toch op aan om naar het ziekenhuis te gaan om te zien of alles wel goed ging met de baby. We zorgden dat de kinderen uit school opgevangen zouden worden door andere moeders en vertrokken met de vluchtkoffer en de maxi cosi richting het Candalaria ziekenhuis in Santa Cruz. Onderweg waren we beide vrij relaxt. Zonder weeën zaten we in de auto, ik zou aan de ctg gaan en verwachtte dat ik die avond wel ingeleid zou gaan worden. Tatyana, m’n Braziliaanse vriendin, seinde ik alvast in, dat zodra de bevalling begon zij ook naar het ziekenhuis zou komen.

We meldden ons bij de spoedeisende hulp van het ziekenhuis en verbaasden ons weer over het geschreeuw door de gangen en de rijen bedden met wachtende patiënten. We werden toegesnauwd dat we in de weg stonden en toen bleek dat we geen Spaans spraken werd er door verschillende verpleegkundige zuchtend weggekeken. Ik moest tegen mezelf zeggen dat ik geluk had dat ik hier niet met weeën stond. Snel liepen we achter een verpleegkundige aan, die ons naar de afdeling gynaecologie leidde en ons ongeduldig duidelijk maakte dat we door moesten lopen.

Bij de afdeling Gynaecologie werd Justin buiten de kamer een stoel gewezen. Hij moest daar wachten en mocht vanwege covid mee naar binnen. Het zat me niet lekker. In een kamertje werden mijn temperatuur en bloeddruk gemeten en ik werd weer in de wachtkamer gezet. Vervolgens moest ik meelopen naar een donkere ruimte waar ik mocht gaan liggen voor het maken van een echo. Ik kreeg paniek… Ik gaf aan dat ik wilde dat m’n man erbij was als er een echo gemaakt zou worden. De verpleegkundige gaf kattig aan dat dit niet kon. Maar zodra ze de echokop op m’n buik zette, riep ik opnieuw: “My husband needs to be here with me.” Het echoscherm verlichtte haar gezicht en ik zag iets aan haar wat ervoor zorgde dat ik nog veel meer paniek voelde. In het Spaans riep ze haar collega’s erbij. Zo’n vier mensen kwamen haastig binnenlopen en stil staarden ze naar het scherm… Ze draaiden het scherm, schudden hun hoofden en de gyneacoloog zei: “I’m so sorry, there is no heartbeat.”

De wereld om me heen begon te spinnen. Ik gilde. Dit mocht niet waar zijn. Ik riep: No! No!! Why!? “We need to do a C-section now!” Justin kwam op het gegil af, rende de kamer binnen en de paniek was afschuwelijk.

Ons kleine meisje! 24 uur daarvoor leefde ze nog. Dit kon niet waar zijn! Hoe kon ze door mijn vingers zijn geglipt… We gilden, huilden, schreeuwden. Ik moest spugen, van ellende. We werden begeleid naar een nare, raamloze ruimte, waar ik op een bed werd gelegd.

We facetimden onze beide ouders, Esther en Hanneke (hoewel ik daar niks meer van weet). De wereld zakte compleet onder onze voeten weg. De gynaecoloog kwam na 5 minuten de ruimte binnen en gaf aan de weeënopwekkers aan te willen sluiten, om de bevalling zo snel mogelijk in te zetten. We mochten kiezen: Een begrafenis zou 3000,- kosten, een crematie 300,-. De begrafenisondernemer zou Justin bellen om overleg te plegen.

We gaven aan dat we eerst wilden weten of we ons meisje mee mochten nemen aan boord of naar ons appartement. Maar dat was niet mogelijk; ze moest gelijk naar het mortuarium. Haar laten zien aan onze kinderen was al helemaal idioot, vonden ze. Het was duidelijk dat de wensen die we hadden totaal niet werden gewaardeerd en het allemaal veel te lang duurde. Maar voor ons was de paniek gigantisch. We wilden graag naar Nederland. Maar hoe zou ik in hemelsnaam naar Nederland kunnen vliegen met een zwangerschap van 38,5 weken en een dood kindje in mijn buik? De wereld tolde, we waren compleet in paniek en wisten ons geen raad. De communicatie verliep ontzettend vervelend, want bij alles wat we vroegen werd er met ogen gedraaid en gezucht omdat het te lang duurde en ze ons niet begrepen.

Ondertussen waren Tatyana, Lennart, Anne, Kamilla en Mapendo, onze vrienden van het schip, onderweg naar Santa Cruz om er voor ons te zijn in de hal van het ziekenhuis. Met veel pijn en moeite mocht Tatyana naar de kamer komen, maar zodra ik ingeleid zou worden moest ze weer weg, want het was helemaal niet nodig dat er een vertaler bij zou zijn, zo vond de gyneacoloog. Ik huilde alleen maar. Wat gebeurde er allemaal?

Na een felle discussie tussen Tatyana en de verpleegkundige mochten we mee naar de hal van het ziekenhuis, waar onze vrienden ons huilend opwachtten. Nadat duidelijk werd een dood baby’tje écht niet mee mocht naar de haven, maar onze kinderen dus ook geen fatsoenlijk afscheid mochten nemen van hun zusje, besloot Justin dat we het ziekenhuis moesten verlaten. Onze kinderen moesten we zélf vertellen dat hun zusje overleden was in de buik en ze moesten, als ik dan toch niet naar Nederland mocht vliegen om daar te bevallen, minstens afscheid kunnen nemen van de dikke buik… We ondertekenden een formulier dat we er zelf voor kozen om het ziekenhuis te verlaten.

Daar zat ik.. Huilend op het stoepje van het ziekenhuis in Santa Cruz. Verloren… Met een dood meisje in mijn buik… Schreeuwend naar God: Waarom? Hoe kon dit waar zijn?!

Die nacht sliepen we aan boord in onze eigen cabin. Elke drie uur werden mijn waardes gemeten door de crewnurse… En zodra de zon op kwam stonden er drie kinderen aan ons bed. “Mama, jullie waren toch naar het ziekenhuis?” “Is de baby al geboren?” “Waar is de baby dan mama?”
We klommen overeind… Deden de gordijnen open.
Dit was weer zo’n afschuwelijke moment. We moesten onze kinderen vertellen wat er was gebeurd en toen Rose en Juliette volledig braken, braken daarmee ook onze harten. Verscheurd van verdriet.

De laatste loodjes

Terwijl Justin het ontbijt haalt in de diningroom lopen wij zachtjes door de gang met de familycabins waar iedereen nog in diepe slaap is. Pas in de cabin mogen de kinderen weer praten. 
Één voordeel van dit alles: We hebben de tijd om even rustig met elkaar te ontbijten en met elkaar te kletsen. Hiervoor renden we vaak ons bed uit, ‘gauw gauw boterham er in en naar school’ maar nu zijn we elke ochtend zo vroeg op het schip dat we de tijd kunnen nemen. Juliette merkt op dat ik extra yoghurt met granola moet eten want de baby moet natuurlijk ook genoeg binnen krijgen. Maar Rose weet te vertellen dat “het” via de navelstreng te eten krijgt. Al gauw liggen ze onder de tafel van het lachen als ze bedenken dat de baby een ei staat te bakken op de moederkoek (?)  En dat het plast in het vruchtwater en het vervolgens weer opdrinkt is natuurlijk ook om te gieren! Justin en ik lachen naar elkaar: De kinderen kijken zo uit naar de komst van hun broertje of zusje en echt lang duurt het niet meer. Ik ben nu 33 weken op weg. 

In de afgelopen weken zijn mijn ouders 10 dagen bij ons geweest en hebben we met hen het eiland verkent, twee weken later waren m’n zusje Laura en haar vriend Casper bij ons en had Justin nog een week vakantie. Dat was erg leuk en fijn om tijd met hen vieren door te brengen! 

Sinds een aantal weken wonen we dus in een appartement in El Medano, een dorpje naast de haven van Granadilla op Tenerife. Dit is het dorp waar ook een bus naar toe gaat voor de crew om een boodschap te kunnen halen, in het weekend naar het strand te kunnen gaan etc. Omdat de organisatie niet verantwoordelijk kan zijn voor de zorg voor een zwangerschap tijdens een fieldservice in Afrika is de regel dat zwangeren met 24 weken van boord gaan om in hun thuisland te bevallen. Omdat de situatie nu anders is en wij denken dat het beter is om de kinderen in hun vertrouwde omgeving te laten zijn en ze niet opnieuw door een transitie te laten, hebben we er voor gekozen om dichtbij het schip te blijven wonen. Wat niet wil zeggen dat het ons af en toe niet vreselijk bevliegt want sommige momenten overvalt mij ook het gevoel dat het beter is om in Nederland, veilig in het geboortehuis in Leiden te bevallen onder begeleiding van m’n vriendin.. Want dat is bekend. 

Ook aan die keuze zitten veel haken en ogen: De kinderen moeten dan in Nederland weer op school wennen, ze lopen achter op de kinderen in de Academy, we zullen in Nederland een woning en auto moeten huren, dus ook dåt is niet zaligmakend. 

De kinderen zijn nu weer ruim drie weken begonnen op de Academy en zijn heel blij met hun nieuwe juffen! Dat maakt een hoop goed. 

Maar om maar gewoon een eerlijk verhaal neer te zetten: We vinden het pittig.
De werkweek ziet er ongeveer zo uit: 
Elke ochtend gaan we om 06.00u ons bed uit, trekken de kleren aan en stappen dan in de auto (Een oude barrel die we ergens hebben kunnen leasen) naar het schip. 
Dan ontbijten we dus in de cabin, maken ons klaar voor een nieuwe schooldag en Justin gaat zijn meetings voorbereiden in z’n kantoor. 
Aan het einde van de dag, na het eten in de diningroom gaan we, vaak met flinke tegenzin direct weer de gangway af omdat de kinderen om 19.00u eigelijk wel weer in bed moeten liggen om weer fris en fruitig te zijn de volgende morgen. 
Op vrijdagavond is er altijd een Movie Night en wordt er ook voor de kinderen een leuke film gedraaid dus dan mogen ze in pyjama want langer aan boord blijven en gaan we dus later naar het appartement. In de weekenden zijn we best wel moe omdat de weken intensief zijn.

En natuurlijk klinkt het leuk: Een appartementje in een dorp op Tenerife, de Spaanse gezelligheid op straat tot laat in de avond, het strand op een steenworp afstand en af en toe even afkoelen in zee. Maar omdat we het moeilijk vinden dat dit niet onze eigen keuze is en om de regels van de organisatie zomaar klakkeloos aan te nemen (Stelletje eigenwijze Nederlanders.. ) kost het bergen energie. 

De zwangerschap verloopt, los van wat slapeloze nachten en flink wat gewicht wat meegesleept mag worden, heel goed! Het kindje beweegt veel en we zijn ontzettend benieuwd naar dit kleine nieuwe Spijkje! 

Volgende week hebben we een eerste afspraak in het ziekenhuis in Santa Cruz, waar ik zal gaan bevallen en hopen we iets meer informatie te krijgen over hoe dat er hier aan toe gaat…  Waarschijnlijk niet anders dan thuis moet ik maar denken: Ook iets met puf puf blow.. 

Ondertussen wordt er hard gewerkt aan het schip. Op beide ziekenhuisdekken wordt nu met een groot team gewerkt om het schip klaar te maken om eindelijk operationeel te worden. Vorige week kregen we operatie rooster gepresenteerd. De eerste operatie aan boord van dit schip in Senegal staat gepland op 7 februari dus dat beloofd wat! En ondertussen zien we steeds video’s en foto’s van wat er aan boord van de Afrika Mercy gebeurd en wat voor levensveranderende operaties daar nu gebeuren. Dat is fijn, het zorgt er voor dat we blijven onthouden waar we het ook al weer voor doen!

In onderstaande video vind je het interview dat we hadden in Dakar voor UK BBC Travel.

Senegal, Dakar

We lopen door een hek de haven uit, Ik pak Juliette’s hand stevig vast, die auto’s rijden als gekken over de doorgaande weg, elkaar inhalend terwijl er een aantal motoren tussendoor manoeuvreren. We worden gelijk geconfronteerd met de armoede – Ik had toch het idee gekregen dat Dakar een ontwikkelde stad was.. ? – standjes van hout met spaanplaten vormen rijen van kraampjes met etenswaren. Moeders met schalen bananen op hun hoofden en een kindje op de rug kijken me vragend aan. 
Alle kleuren, de herrie, de drukte, de drukkende warmte, de geur.. Zo intens!

De ene na de andere geel met zwarte taxi – goed voor de sloop- stopt, zodra ze ons zoekend om ons heen zien kijken. Na wat onderhandelen in het Frans – Justin in z’n nopjes –  stappen we in..  Rose kijkt met opgetrokken neus om zich heen.. De deur zit met ducktape aan elkaar geplakt, net als de leren bekleding, de deur sluit niet, de gordels hangen er voor de sier en de geur..  De geur is niet veranderd na 12 jaar! Yes we zijn in West-Afrika! 

We are back!
Een aantal weken geleden voeren we de haven van Dakar binnen en zagen we de Africa Mercy – Het ziekenhuisschip waarop Justin en ik elkaar 12 jaar geleden leren kennen – liggen. Wat was dat een magisch moment! De crew van de AFM (Africa Mercy) onthaalde ons met veel geroep en geschreeuw en het was écht een feest!

De eerste week stond in het teken van verschillende grote evenementen. Verschillende ministers van gezondheid van 12 Afrikaanse landen ondertekenden de “Dakar Declaration”. Hiermee zetteen ze zich in voor een gezamenlijke aanpak op het gebied van medische zorg. En daarnaast was er de African Celebration of Hope en werd het schip gedoopt. Dit was één groot feest wat we vierden met beide schepen. Op het dock voor de Global Mercy zaten we met de crew op grote tribunes en waren er verschillende Afrikaanse dansen en werden er optredens gehouden. 
Ook Rose en ik traden op in onze – a Capela – koren. “Academy choir” en “Key of Sea” Aan het einde van de ceremonie was er een heel bijzonder moment waarbij de kapitein van de AFM de fakkel overdroeg en deelde met de gloednieuwe Global Mercy. Het vuur werd overgebracht met handgemaakte fakkels, gemaakt van het hout van het dek van de Anastasis (het allereerste schip van Mercy Ships) Een knipoog naar het verleden, maar vooral hoop voor de toekomst. Terwijl op dat moment de kinderen zongen “This little light of mine”. Kippenvel..  Daarna werd er nog lekker doorgedanst op het dock.

End of the school year 
Die week was het ook gelijk de laatste schoolweek voor de meisjes. Rose en Juliette namen beide afscheid van hun lieve juffen – Miss Grace en Miss Taty. Wat hebben ze ongelofelijk veel geleerd in de afgelopen maanden en wat hebben ze grote sprongen gemaakt in hun Engels. Soms kijken we elkaar verrast aan als we ze hele gesprekken horen voeren met klasgenootjes en de woorden die ze er tussendoor gooien. Beide kregen ze een prachtig rapport en het schooljaar werd afgesloten met een ceremonie waarin de kinderen iets mochten laten zien en werden ze persoonlijk toegesproken door hun juf. Wat zijn we dankbaar dat ze hier op school mogen zitten! Inmiddels is er een team die het Summer Program begeleid en hebben ze een super leuk programma waarin ze allemaal leuke dingen doen. Dit is samen met de kinderen van de Africa Mercy, waarvan ze een heel aantal kinderen ook nog kennen van het OnBoarding programma in Texas. 

Medical Capacity Building
En terwijl er op de Africa Mercy operaties gedaan worden krijgen locale artsen, verpleegkundigen via ons ‘ Medical Capacity Building’ Programma training om de missie van hoop en genezing in hun eigen land voort te kunnen zetten. Het is heel mooi dat Mercy Ships operaties uitvoert in West Afrika maar uiteindelijk is het ook heel belangrijker – al dan niet belangrijker – om kennis over te dragen.Ook krijgen bijvoorbeeld lokale biomedische technologen onderwijs in hoe ze het beste hun apparatuur kunnen onderhouden of nieuwe producten kunnen ontwikkelen. Tegen het einde van onze tijd hier hopen ze, Medical Capacity Building team, zo’n 350 deelnemers te hebben toegerust om veiliger operaties uit te kunnen voeren. 
Het is gaaf dat we, ondanks dat er nog geen operaties uitgevoerd kunnen worden, als schip wel op deze manier bij kunnen dragen in Senegal.

Het lijkt soms zo onzichtbaar maar we hebben al gave verhalen gehoord van Marijke, die bijvoorbeeld lokale tandartsen bijscholing geeft. Of over de arts die na zijn deelname aan de cursus “Neonatale Reanimatie”  kon vertellen dat hij drie baby’s had kunnen redden na het volgen van de cursus. Nu kan hij deze kennis weer overbrengen op zijn collega’s en studenten.

Foodservice
Justin heeft het in de afgelopen weken heel druk gehad met zijn werk. In de eerste week was hij druk met de caterings voor de festiviteiten. Voor onze gasten en Boardmembers haalden we, het Foodservice Team, alles uit de kast om er een onvergetelijke week van te maken. Daarna kwamen de weken van Medical Capacity Building waarbij we zo’n 350 man extra tijdens de lunch van eten mochten voorzien om zo gelijk te leren hoe de Diningroom werkt met een behoorlijke grotere crew. Daarbij lag de focus op Afrikaans eten aangezien alle studenten West Afrikaans zijn. Met een aantal ervaren Afrikaanse koks in de keuken is dat helemaal goed gekomen. Nu was Justin dus regelmatig in de keuken te zien terwijl hij normaal gesproken ook veel in zijn kantoor de vinden is.

Holiday
Na een half jaar aan boord te leven, namen we drie dagen “vakantie” samen met de Urdal Family uit Noorwegen. We stapten in een busje voor een 1,5 uur durende rit. Althans, dat dachten we. We deden er vijf uur over. 
We hebben echt de slappe lach gehad toen de auto voortgeduwd moest worden.. De kinderen vertelden we; zo hoort het te gaan! Welkom in Afrika! Maar ooh wat waren we blij toen we eindelijk een duik in het zwembad konden nemen bij maanlicht! De Safari die we op zaterdag maakten was heel cool! Wat een ervaring! We hebben écht genoten van een heerlijk weekend, gezelligheid, het zwembad, de lokale markt en elkaar. Maar het was ook weer fijn om na een voorspoedige, snel terugreis weer “thuis” te komen op het schip. 

Eigelijk is er nog veel meer te vertellen maar dat bewaren we voor de volgende!
Wat fijn dat jullie ons via deze weg volgen en voor ons bidden. We ervaren écht dat jullie met ons meeleven. Dank daarvoor! Veel liefs van ons allemaal!

Een cabin vol

Zenuwachtig zit ik aan m’n armband te plukken. Nog eventjes wachten en dan wordt ik opgeroepen.
De Spaanse stemmen galmen door de kille gangen van het ziekenhuis van Playa de los Americas.. 
De vorige keer dat ik hier was, was geen grandioos succes met de Spaanse gynaecoloog die ik toen voor me had dus ik hoop zo dat het klopt dat ik nu een andere arts te zien krijg.
Gelukkig zit Tatyana naast me. Juliette haar juf is Braziliaans en kan, vanwege haar Spaanse echtgenoot, ook goed Spaans. Zij zal tijdens het consult vertalen. Ze pakt m’n hand:”You’ll be fine!” 

Als ik eenmaal op de behandelbank lig en de echokop met de koude gel wordt op m’n buik geplaatst lig ik nog steeds verkrampt naar het beeldscherm voor me te kijken.. 
Pas op het moment dat ik naar Tatyana gezicht kijk en zie hoe verrukt zij naar het bewegende embryo staart besef ik: Ooooh kijk me nou liggen.. In verwachting van de vierde en alles gaat goed! 
Dan verschijnt er ook een lach op mijn gezicht en ontspan ik..

Ja, we zijn dus in verwachting van een vierde kindje! Prachtig nieuws, maar – op z’n zachtst gezegd – even wennen toen we hier achter kwamen tijdens de laatste week in Antwerpen. De eerste weken zwangerschap waren best ellendig en beïnvloeden de tijd in Rotterdam en tijdens de sail nogal. Maaaarr.. Nu kunnen we ons geluk niet op en zijn we dankbaar dat we afgelopen vrijdag ook een prachtige 20 weken echo hebben gehad waarop te zien was dat het kindje zich mooi ontwikkeld en er geen afwijkingen te zien waren. Én wij weten het geslacht.. En iedereen, plus onze meiden, proberen iets te ontrafelen. Helaas, we laten niks los! 🙂 De kinderen zijn door het dolle heen en natuurlijk ontzettend nieuwsgierig naar hun nieuwe broertje of zusje;-)

Het heeft alleen nog al het één en ander op z’n kop gezet. Bij Mercy Ships is de regel bekend dat wanneer je zwanger bent, je – tijdens een fieldservice in Afrika – met 24 weken van boord gaat omdat ze geen zorg af willen nemen in het land waar de medische zorg al zo beperkt is. Daarbij hebben ze niet de juiste mensen aan boord om een zwangerschap en een bevalling te begeleiden. Dus zijn er in de afgelopen jaren al heel wat koppels zwanger naar hun thuisland gevlogen om daar een kindje te krijgen en vervolgens met baby opnieuw aan boord te gaan.  Dit is dan wel de eerste Global Mercy baby, maar natuurlijk niet de eerste Mercy Ships baby. Er zijn al velen voor gegaan! 

Omdat mijn missende schildklier opeens een groot probleem leek te zijn voor de organisatie werd in twijfel getrokken of ik (en dus de hele familie) wel mee kon varen naar West Afrika en leek het er even op dat we al vorige week van boord moesten. Dit zorgde voor nogal wat spanning. Gelukkig is uiteindelijk besloten dat de risico’s wel te overzien zijn en nu mijn schildklierwaardes goed gekeurd zijn, de Spaanse gyneacoloog mij en de baby gezond verklaarde en de 20 weken echo prachtig was, is er besloten dat we mee konden en dus dobberen we nu midden op zee tussen de Sahara en de Canarische eilanden. Wat een opluchting! We zijn onderweg naar Senegal! Super bijzonder! Dit wordt de eerste keer dat de Global Mercy aanlegt in een Afrikaans land! 

Twee jaar geleden hebben ze – heel verdrietig – een hele grote groep patiënten achter moeten laten zonder operatie. Gelukkig konden een hoop van deze operaties nu opgepakt worden op de Africa Mercy, die nu al weer een aantal maanden in Dakar ligt. Aanstaande vrijdag hopen wij met de Global Mercy aan te sluiten en voor 5 weken te blijven. Dit om 30 jaar samenwerking met Afrikaanse landen te vieren, de Global Mercy te dopen en om de Africa Mercy te ondersteunen met het opleiden van locale medici. 
Helaas is het ziekenhuisdek beneden op dek 3 en 4  van de GLM nog niet zo ver dat we hier aan boord operaties kunnen uitvoeren..   Dus na 5 weken varen we weer terug naar de haven in Tenerife om equipping fase 3 in te gaan. Niks gaat zo snel als dat we zouden willen. Geduld geduld..

Omdat wij in verband met de zwangerschap niet aan boord mogen blijven wonen van het schip zullen we, zodra we terug in Tenerife zijn aan de wal gaan wonen in een appartement in El Medano, een dorpje dicht bij de haven. We hebben al verschillende keren de shuttle die heen en weer pendelt genomen, en alle andere crewmenbers nemen ook geregeld te bus en kunnen dus makkelijk even langs komen.
Justin zal aan boord van het schip blijven werken en hij zal elke ochtend Rose en Juliette meenemen zodat zij naar de Academy kunnen blijven gaan. 
We vonden het voor het gezin een te grote impact hebben als we nu opnieuw voor een half jaar naar Rijnsburg zouden verhuizen. Dit zou er voor zorgen dat de kinderen weer achter komen te lopen op hun klasgenootjes aan boord en dat ze opnieuw door een grote transitie moeten. 
Op deze manier hopen we iets meer rust te creeren. Nu stappen we niet helemaal uit het communityleven, kan Justin zijn werk blijven doen en wordt “de missie” niet helemaal opgezegd voor ons gevoel. 
We hebben een prettig appartement gevonden en hopen daar vanaf begin juli in te trekken. 
We zien uit naar de komst van het kleintje en zijn benieuwd hoe alles zal verlopen. 

 Ideaal is natuurlijk anders. Een kraamweek in bed met allemaal kraamvisite van vrienden en familie zal toch wel heel anders zijn en ook een bevalling in een Spaans ziekenhuis stond niet op m’n wensenlijstje. Maar ook hier komen heel veel kindjes ter wereld dus dat zal vast wel goed komen. 

Ondertussen hebben de meisjes weer les op de grond in hun lokaal omdat de meubels door de klaslokalen schuiven. Ik heb mijn barista cursus gehad om in het cafe de crew van goede koffie te kunnen voorzien. Justin is heel druk om de crew van eten te voorzien en de events voor in Senegal te regelen en Krijn-Christian heeft het heerlijk naar zijn zin in nursery.

Over een aantal uur leggen we aan in Dakar. Super super spannend. Gek om na 12 jaar terug te mogen komen in een West-Afrikaans land… De gekte op de kade te zien, de Afrikaanse geuren weer te ruiken, de luchtvochtigheid te voelen.. We zien er naar uit!
Jullie horen gauw van ons.

Veel liefs van ons allemaal!

Nu we er toch zijn
In het kader van ’nu we hier toch zijn’ gaan we in de weekenden regelmatig op pad. Voor het schip stopt een shuttle die ons naar het dorpje El Madano brengt waar we naar het strand kunnen gaan of een boodschap kunnen doen. De temperatuur hier op het eiland is zalig. Ook al staat er veel wind, het is hier zo aangenaam! We zijn een dag naar Santa Cruz geweest in het noorden van Tenerife om de kinderen te kunnen laten zien waar we elkaar 12 jaar geleden op het dock, voor de Africa Mercy leerden kennen. Dat was toch wel heel bijzonder. Op andere dagen zijn we naar het strand geweest met een aantal andere gezinnen en de vulkaan de Teide hebben we bezocht. “Alsof je je op een andere planeet waant” zei Rose wijs. En gelijk had ze. Ook hebben prachtige plekjes in de bergen bezocht waar het ongelofelijk groen was.  Eerlijk gezegd was ons beeld van Tenerife vrij suf. Een eiland met veel valkaan zand, en zwarte stranden. Maar we hebben ons verwonderd over de prachtige bergen, hoe groen het er is en hoe prachtig de vergezichten zijn! We blijven!  Het is fijn om zo nu en dan even als gezin even van boord te zijn. Het community leven slokt je snel op. Elke avond is er wel een activiteit, je kunt zo bij anderen binnen lopen en aangezien we beide graag onder de mensen zijn gebeurd dit ook veel. Het is heerlijk om soms even van boord te zijn… Om dan aan het einde van de dag terug te rijden en het “kleine” schip in de verte te zien liggen blijft elke keer weer surrealistisch. En elke keer vraag ik mezelf weer af: “Wonen we daar écht!?” 

Let the adventure begin

Op 6 januari is het zover! Dit is de grote dag. Justin wacht ons op met een gedekte tafel en heerlijke broodjes in de cabin. Dit is het dan, onze nieuwe thuis. Gek genoeg voelt het wel gelijk zo. Onze spullen liggen er, het ruikt bekend en we zijn compleet! M’n ouders mogen nog even blijven lunchen, krijgen nog een tour over het schip en moeten daarna gaan. Het kan beginnen.

Dat het al gauw vies tegen kan vallen het leven aan boord op het schip zal ik niet onder stoelen of banken schuiven. Op de eerste dag blijkt al hoeveel regels er horen bij het leven aan boord. De kinderen mogen in principe niet rondlopen zonder toezicht. Dus even van onze cabin naar de diningroom lopen kan echt niet. 
Rose staat al gauw met haar handen in haar zij en roept boos: “Het is hier stom! Het is net een gevangenis. Thuis kan ik gewoon naar opa en oma toe fietsen en hier mag ik niet eens naar de buren.”
Al heel gauw heb ik een huilende Juliette met haar armen om m’n middel geslagen: “Mama, we zouden toch twee weken blijven? Dan gaan we toch weer naar ons echte huis?” Ik kan wel mee doen.. Ik kan niet ontkennen: Dit wordt vreselijk wennen.
Wie z’n idee was dit ook al weer..

Op de eerste zondag verlaten we het schip alweer voor onze uitzenddienst vanuit onze Baptistengemeente Kaleb. Het is werkelijk een prachtige dienst. In de dienst is Krijn-Christian (iets wat verlaat ivm corona) opgedragen en wordt er door Wilfred en de gemeente een zegen over onze reis uitgesproken. Helaas kan niet iedereen aanwezig zijn, maar we genieten zo van al die lieve mensen, vrienden en familie die aanwezig wilden zijn.
Het was ontzettend bemoedigend. De muziek, de preek, het gebed, maar dus ook de komst van al die mensen. Met grote dank aan de Immanuelkerk in Rijnsburg voor hun gastvrijheid! 
De boodschap die we meekregen was: Kijk naar Hem, accepteer de tegenslagen, de ontmoetingen, maar accepteer niet een stap te zetten zonder Hem te vragen met ons mee te gaan. Het was een geweldige bemoedigende dienst. Dank voor iedereen die daar aan bijgedragen heeft, en live of online meebeleefd heeft! 

Wennen
In de eerste week aan boord hadden de kinderen nog vrij. Het was fijn om samen te wennen naan het leven aan boord. 
We hebben een familycabin op deck 9. Op dit deck bevinden zich alle families.
Schuin tegenover ons zit de laundry waar zo’n 14 wasmachines en drogers gestapeld staan en waar je je in kunt schrijven voor een tijdstip. Ook kun je daar alles vinden voor het schoon houden van je cabin. Verder zit er op ons deck een family lounge. En ruimte waar kinderen heerlijk met elkaar kunnen spelen, waar spelletjes liggen, (iedereen brengt wat in duds er ligt inmiddels al genoeg) en een Youth lounge voor de wat oudere kinderen om daar te kunnen chillen of een film te kunnen kijken.

Maaltijden

In principe kun je voor het ontbijt, de lunch en het diner in de diningroom terecht. Er is genoeg keuze en je kunt er heel prettig zitten. 
We kiezen er alleen voor om als gezin ook tijd samen door te brengen. Je kunt zomaar als elkaar heen leven in zo’n grote community. ’ s Ochtends om 08.00 begint Justin zijn werkdag en voor die tijd ontbijten we als gezin aan tafel met yoghurt. 
Om 12.00 zorgt ik dan, als hij (en de kids terug komen uit school) dat de tafel gedekt is en we genieten nog even van het Nederlandse brood uit onze vriezer. Met het diner kunnen we als gezinnen om 16.45 al het eten halen, er is heel gevarieerd en gezond eten met elke dag salade bars.
Het verschil met de Africa Mercy en de Global Mercy is toch echt wel de diningroom. Op de Africa Mercy was het een grote zaal met slechte akoestiek en kon je iedereen zien zitten. Nu zit je toch wel iets meer afgeschermd in gezellige hoekjes waardoor je minder het gevoel hebt dat je geen gesprek kunt voeren en de kinderen – een soort van- aan tafel kunnen blijven zitten zonder afgeleid te worden door andere kindjes.

Safety Training
Mijn week begon met meerdere trainingen. 
Aan boord van een schip heb je te maken met wekelijkse brandoefeningen. Wat te doen, van welke trap mag ik gebruik maken, wanneer moet ik klaar staan om met de kinderen van boord te gaan, waar liggen zwemvesten. Waar vind ik brandblussers, etc. 

Academy 
Het was zo fijn dat op 17 januari dan eindelijk de Academy startte! 

Op de vooravond was er een feestelijke opening: Back to Schoolnight! Waarbij we heel welkom werden ontvangen door alle leraren en leraressen om daarna mee te gaan naar het klaslokaal van Rose, die nu in 2nd Grade zit bij Miss Grace en twee meisjes. Noah uit Nederland en Georgina uit Ghana. Het klaslokaal was heel gezellig aangekleed en de meiden waren duidelijk alle drie heel enthousiast om te mogen starten. 

Ook Juliette was uitgelaten! Haar Miss Birgit uit België voelde gelijk vertrouwd en haar klaslokaal was het einde! Met 5 andere kindjes, waarvan 1 uit Noordwegen, 2 uit Nederland en 2 uit Ghana. De volgende ochtend om iets voor 08.00 was er een uitgelaten stemming op het schip. Aan het einde van de gang, 1 trap omhoog en daar is de Academy. De meiden hadden allebei hun Academy shirts aan ze gingen op de foto met de hele school. Samen op dit moment nog 37 leerlingen. 

De meisjes kwam razend enthousiast terug uit school! Zo leuk! Ze vertelden in geuren en kleuren over met wie ze hadden gespeeld op het deck, wat ze hadden geleerd en Rose kreeg gelijk al wat huiswerk mee. In de middag gaat Rose van 13.00 tot 15.20 terug en Juliette pakt weer graag haar middagslaapjes na zulke intensieve ochtenden in het Engels en zoveel nieuwe indrukken. 

Mijn rol
Die foto van de Academy, die nam ik! Al binnen een week ben ik gevonden, en daar ben ik heel blij om. Het is fijn om nu al ingezet te kunnen worden voor een functie aan boord. Andere moeders/vaders die PCG’s zijn (Primary Care Giver’s) gaan bijvoorbeeld werken in het cafe, in de bibliotheek of waar ze dan ook nodig zijn zodra er een momentje vrij is. En ik kan nu eerst hier beginnen. Dat is heel fijn! Omdat het zo makkelijk zelf in te plannen is en ik een andere ouder even kan vragen voor Krijn-Christian te zorgen. Voor hem is er gelukkig ook iets. 
Samen met drie andere moeders zijn we gestart met Nursery. De jongste kinderen hebben op deze manier ook op ma-, wo- en vrij- ochtend hun eigen ”Peuterspeelzaal”-programma. In het Engels. We nemen allemaal een ochtend op ons waardoor we ook allemaal twee ochtenden in de week even onze handen vrij hebben. Super fijn! 

Het is nog intens maar ook heel mooi om aan boord te mogen leven. Ik zette m’n cabindeur vorige week even open, en zo kwam de een na de ander binnen wandelen voor een kopje koffie. Het is mooi om te zien dat er nu al mooie vriendschappen worden gesloten.

Met een aantal vrouwen hebben we drie weken geleden een eerste ladiesnight gehad in het cafe wat heel leuk was om elkaar op een ongedwongen manier te leren kennen. En met een aantal PCG’ers hebben we  een eerste Bijbelstudieavond gehad waarbij we elkaar echt konden bemoedigen. Iets wat al zo van waarde is. We gaan allemaal door hetzelfde proces, lopen allemaal tegen bepaalde dingen aan, maar ik ben nu al heel dankbaar dat ik hier van onderdeel mag zijn. Dat je nu al vriendschappen kan sluiten met vrouwen uit Nieuw-Zeeland, Noorwegen en Amerika is heel bijzonder. 

OnBoarding Program

Haa! Liefs vanaf de ISC, Lindale.
Het is alweer even geleden dat we van ons lieten horen. 
Maar ik kan wel zeggen dat de tijd hier druk, intens maar ook heel gaaf is. Nu we 5 dagen per week in de klas zitten blijft er niet veel tijd over om écht op adem te komen. 
Maar we genieten ontzettend van het leven hier op de campus.

Campus
Om je een idee te geven. De campus is gigantisch.  Een terrein van zo’n 20 hectare. Het heeft een gigantisch bos, twee grote meren en de andere huizen staan zo’n kilometer verderop. Er is een grote sportzaal, een gym, en over de hele campus zitten kantoorgebouwen verspreid. Er is, zoals ik al noemde, een zwembad, een diningroom en een café. Het wemelt van de bijzondere grote insecten, muggen die ons lek prikken, slangen, gordeldieren en we hadden een wasbeer op bezoek op de campus. Het is hier heet met een hoge luchtvochtigheid dus de meeste tijd brengen we het liefst binnen door. 

Basic Training
Na een intensieve week met verplichte Basic Training voor Justin waarbij hij hard aan de bak moest met Fire Fighting, Basic Safety Training, Personal Survival Training met lifetrafts in het zwembad en First Aid. Samen sloten we af met Crowd Management Training waarbij we keken naar: Wat te doen als er brand is of zich een andere kritieke situatie voor doet? Hoe gaan we hier mee om?
In de tijd dat Justin met de anderen hier mee bezig was, probeerde wij met de oudste kinderen schoolwerk vanuit Nederland te doen, of brachten we tijd door in het zwembad hier op de campus.

OnBoarding
Die week er na was tijd om aan het OnBoarding programma te beginnen. Totdat bleek dat een gezin in ons huis Covid-19 positief getest te zijn. Iedereen moest vanaf dat moment in zijn/haar eigen huis blijven. Wat was dat een ongelofelijke domper, waar we het écht even pittig mee hadden. Maar ondanks de restricties, of juist daardoor konden we écht investeren in vriendschappen binnen ons huis. We zitten hier samen met een gezin uit Alaska, een jong stel uit Canada, de Zeeuwse familie Jobse en een ouders stel uit Texas die 20 jaar missionary werk hebben gedaan in Letland. Gelijk al een stukje OnBoarding: Samen leven in een community, stuck in one house and omgaan met teleurstellingen, kijken naar verschillen in culturen etc. 
We mogen echt weer ervaren hoe het is om in een community te leven. Maar het brengt als gezin écht meer uitdagingen met zich mee dan toen we als 20 jarige op het schip woonden. 
We boffen met het huis waar we zitten. Hier zit namelijk het cafe waar staffmembers die op de kantoren op de campus werken hun koffie kunnen halen of meetings hebben of een potje kunnen poolen nu voor ons is. Dat maakt dat we daar ’s avonds graag samen zitten, poolen, spelletjes spelen. Wat wel maakt dat je als gezin minder tijd samen doorbrengt. 
Na een aantal dagen zijn we allemaal getest en bleken alle andere deelnemers en staffmembers gelukkig negatief en dus konden we ons programma beginnen!

Om 07.00 ’s ochtends beginnen we in de klas met zo’n 50 deelnemers. Allemaal mensen die voor minimaal twee jaar gaan werken aan boord van de Africa Mercy, de Global Mercy, of hier op het International Support Centre (ISC).
Een deel van de mensen volgt de lessen online vanuit West-Afrika, Canada, Brazilië en Zweden. We beginnen zo vroeg vanwege het tijdsverschil met andere delen van de wereld. 
Door verschillende sprekers worden onderwerpen behandeld als: Mission, Vision and Values of Mercy Ships.. The How’s of Mercy Ships.. We leren over International Programs en denken na over Servant Leadership Development. 
Verder kijken we kritisch naar onszelf: 
– Wie ben ik? 
– Wat is mijn toegevoegde waarde in de community?
– Wat is mijn Worldvision?
– Wat is my Personal Mission?
– Hoe ga je om met conflicten?
– Waar liggen de verschillen in al die culturen aan boord, maar ook in West-Africa en hoe ga je daar mee om.
Verder doen we veel Bijbelstudie en kijken we hoe we dit kunnen toepassen. 
En ondanks dat het hele lange, pittige dagen zijn, waarin we flink ondersteboven worden gehouden, is het zoooo ontzettend gaaf en opbouwend en hebben we beiden nog nooit zo goed opgelet in de klas.

We gaan in de klas een aantal keer per dag uit één in Break-out Rooms op Teams om verder door te praten over bepaalde onderwerpen. En elke dinsdag en vrijdag hebben na OnBoarding smallgroups, waarbij ik met vier vrouwen en Justin met drie andere mannen samen verder in gaan op de stof. 

Kids 
En terwijl wij in de klas zaten, hadden de kinderen hun eigen programma’s. Om je een idee te geven: Rose brengen we om 07.00 ’s ochtends bij de Kids OnBoarding. Daar leert ze, net als wij hoe het is om in een community te leven, hoe je omgaat met verschillen in verschillende culturen en verder doen ze heel veel leuke dingen! Ze zijn naar de dierentuin geweest in Tyler, zwemmen in de het zwembad, zijn naar het vliegtuig museum geweest, hebben kleurpoedergevechten en watergevechten gehouden, zingen samen, een fantastisch programma voor de 15 kinderen. Maar af en toe was het ook pittig voor Rose. Ze vind het toch lastiger, dan dat wij hadden gedacht, dat ze veel van de lessen niet begrijpt. Maar gelukkig zijn er nog 4 Nederlandse kinderen en helpen ze elkaar. 
Juliette en Krijn-Christian gingen samen naar het huis van Idelette en Marije, de nanny van familie Jobse.. Zij zorgden de afgelopen weken tijdens het OnBoarding programma voor 6 kinderen. Ook zij hadden hun eigen programmaatje elke dag. Samen ontbijten, lunchen, knutselen, spelen in de gym met de ballen etc. Waar waren we zonder Idelette en Marije! 

Ik zou jullie het liefst even een kijken laten nemen in de klas en op de campus. Het is zoo moeilijk uit te leggen wat we nou precies meemaken! Hoe het leven in community is en wat het doet. 
Gek om te bedenken dat we hier binnenkort ook weer weg gaan en iedereen gedag zeggen na zo’n intensieve periode van samen leven.
De eerste mensen vliegen dan naar de Africa Mercy die nog in Las Palmas, Spanje, ligt. 
Anderen vliegen naar Antwerpen waar vorige week de Global Mercy aangekomen is zoals jullie vast hebben meegekregen! 

We genieten hier nog eventjes van alles en iedereen en van de Texan experiences. Daarover meer in de volgende blog;-)