Blog 11

De laatste loodjes

Terwijl Justin het ontbijt haalt in de diningroom lopen wij zachtjes door de gang met de familycabins waar iedereen nog in diepe slaap is. Pas in de cabin mogen de kinderen weer praten. 
Één voordeel van dit alles: We hebben de tijd om even rustig met elkaar te ontbijten en met elkaar te kletsen. Hiervoor renden we vaak ons bed uit, ‘gauw gauw boterham er in en naar school’ maar nu zijn we elke ochtend zo vroeg op het schip dat we de tijd kunnen nemen. Juliette merkt op dat ik extra yoghurt met granola moet eten want de baby moet natuurlijk ook genoeg binnen krijgen. Maar Rose weet te vertellen dat “het” via de navelstreng te eten krijgt. Al gauw liggen ze onder de tafel van het lachen als ze bedenken dat de baby een ei staat te bakken op de moederkoek (?)  En dat het plast in het vruchtwater en het vervolgens weer opdrinkt is natuurlijk ook om te gieren! Justin en ik lachen naar elkaar: De kinderen kijken zo uit naar de komst van hun broertje of zusje en echt lang duurt het niet meer. Ik ben nu 33 weken op weg. 

In de afgelopen weken zijn mijn ouders 10 dagen bij ons geweest en hebben we met hen het eiland verkent, twee weken later waren m’n zusje Laura en haar vriend Casper bij ons en had Justin nog een week vakantie. Dat was erg leuk en fijn om tijd met hen vieren door te brengen! 

Sinds een aantal weken wonen we dus in een appartement in El Medano, een dorpje naast de haven van Granadilla op Tenerife. Dit is het dorp waar ook een bus naar toe gaat voor de crew om een boodschap te kunnen halen, in het weekend naar het strand te kunnen gaan etc. Omdat de organisatie niet verantwoordelijk kan zijn voor de zorg voor een zwangerschap tijdens een fieldservice in Afrika is de regel dat zwangeren met 24 weken van boord gaan om in hun thuisland te bevallen. Omdat de situatie nu anders is en wij denken dat het beter is om de kinderen in hun vertrouwde omgeving te laten zijn en ze niet opnieuw door een transitie te laten, hebben we er voor gekozen om dichtbij het schip te blijven wonen. Wat niet wil zeggen dat het ons af en toe niet vreselijk bevliegt want sommige momenten overvalt mij ook het gevoel dat het beter is om in Nederland, veilig in het geboortehuis in Leiden te bevallen onder begeleiding van m’n vriendin.. Want dat is bekend. 

Ook aan die keuze zitten veel haken en ogen: De kinderen moeten dan in Nederland weer op school wennen, ze lopen achter op de kinderen in de Academy, we zullen in Nederland een woning en auto moeten huren, dus ook dåt is niet zaligmakend. 

De kinderen zijn nu weer ruim drie weken begonnen op de Academy en zijn heel blij met hun nieuwe juffen! Dat maakt een hoop goed. 

Maar om maar gewoon een eerlijk verhaal neer te zetten: We vinden het pittig.
De werkweek ziet er ongeveer zo uit: 
Elke ochtend gaan we om 06.00u ons bed uit, trekken de kleren aan en stappen dan in de auto (Een oude barrel die we ergens hebben kunnen leasen) naar het schip. 
Dan ontbijten we dus in de cabin, maken ons klaar voor een nieuwe schooldag en Justin gaat zijn meetings voorbereiden in z’n kantoor. 
Aan het einde van de dag, na het eten in de diningroom gaan we, vaak met flinke tegenzin direct weer de gangway af omdat de kinderen om 19.00u eigelijk wel weer in bed moeten liggen om weer fris en fruitig te zijn de volgende morgen. 
Op vrijdagavond is er altijd een Movie Night en wordt er ook voor de kinderen een leuke film gedraaid dus dan mogen ze in pyjama want langer aan boord blijven en gaan we dus later naar het appartement. In de weekenden zijn we best wel moe omdat de weken intensief zijn.

En natuurlijk klinkt het leuk: Een appartementje in een dorp op Tenerife, de Spaanse gezelligheid op straat tot laat in de avond, het strand op een steenworp afstand en af en toe even afkoelen in zee. Maar omdat we het moeilijk vinden dat dit niet onze eigen keuze is en om de regels van de organisatie zomaar klakkeloos aan te nemen (Stelletje eigenwijze Nederlanders.. ) kost het bergen energie. 

De zwangerschap verloopt, los van wat slapeloze nachten en flink wat gewicht wat meegesleept mag worden, heel goed! Het kindje beweegt veel en we zijn ontzettend benieuwd naar dit kleine nieuwe Spijkje! 

Volgende week hebben we een eerste afspraak in het ziekenhuis in Santa Cruz, waar ik zal gaan bevallen en hopen we iets meer informatie te krijgen over hoe dat er hier aan toe gaat…  Waarschijnlijk niet anders dan thuis moet ik maar denken: Ook iets met puf puf blow.. 

Ondertussen wordt er hard gewerkt aan het schip. Op beide ziekenhuisdekken wordt nu met een groot team gewerkt om het schip klaar te maken om eindelijk operationeel te worden. Vorige week kregen we operatie rooster gepresenteerd. De eerste operatie aan boord van dit schip in Senegal staat gepland op 7 februari dus dat beloofd wat! En ondertussen zien we steeds video’s en foto’s van wat er aan boord van de Afrika Mercy gebeurd en wat voor levensveranderende operaties daar nu gebeuren. Dat is fijn, het zorgt er voor dat we blijven onthouden waar we het ook al weer voor doen!

In onderstaande video vind je het interview dat we hadden in Dakar voor UK BBC Travel.