Blog 12 (2/4)

The day after (2/4)

“Het was zo intens verdrietig om dit als community van dichtbij mee te maken. We leefden op dezelfde gang, een paar deuren verder en zagen elkaar elke dag, zo intens verdrietig voor ons allemaal. Iedereen voelde en beleefde het mee.”

Anne

Nadat we de Rose, Juliette en Krijn-Christian hadden verteld dat hun zusje overleden was zei Juliette na een paar minuten: “Kunnen jullie nu stoppen met huilen en gaan we een boterham eten?” Gek, hoe een kind dan ook gewoon weer doorgaat. Justin stelde aan de kinderen voor om mijn buik te beschilderen met schmink om toch afscheid te nemen. De kans dat ik die middag alsnog terug zou gaan naar het ziekenhuis in Santa Cruz om ingeleid te worden was groot en de kans dat we naar Nederland zouden vliegen nihil. Dit was de enige manier voor de kinderen om afscheid te nemen. Op bed maakten ze de mooiste kunstwerken. Niks voor mij, maar ik liet het over me heen komen. Langzaam druppelden vrienden binnen in onze cabin. Ondertussen waren mijn ouders op het vliegtuig gestapt en zouden die middag aankomen op airport Sud.

Als ik het terug vertel kan ik alleen maar herinneren dat alles fijn was… Ja, we waren intens verdrietig maar we voelden ons zo gedragen. Iedereen stond in de regelstand, er werden familycabins klaar gemaakt voor de komst van onze ouders, papierwerk werd geregeld, in Nederland probeerde Esther nog een vlucht te regelen via Transavia, terwijl Lennart bezig was met het regelen van een ambulance vlucht. Erik en Elja probeerden dingen af te stemmen met de zorg- en reisverzekeringen. Anne was continue aanwezig voor wat er dan ook maar nodig was en ik werd continue in de gaten gehouden door Becky, de crewnurse. Fijn want 13 jaar geleden hadden we haar aan boord van de Africa Mercy leren kennen.

Die vrijdagmiddag werd duidelijk het het meest verstandig zou zijn als ik op zaterdag met een ambulancevlucht naar Nederland zou gaan. De kans dat ik in een passagiersvliegtuig zou gaan bevallen was aanwezig en de gevolgen niet te overzien. Dat gaf ontzettend veel rust.. Ik hoefde niet terug naar het afschuwelijke ziekenhuis op het eiland. Justin zijn ouders annuleerden hun vlucht naar Tenerife en begonnen hun huis voor te bereiden op een kraamweek bij hen thuis. Iedereen, werkelijk iedereen was zo betrokken en hielp ons. Het was heel fijn mijn ouders weer te zien, maar zo niet de bedoeling! Ze hadden zich verheugd op een kraamvisite die week er na.

Die avond werd er door Irma en andere vriendinnen een prayermeeting georganiseerd in de International Lounge. Justin en ik bleven in onze cabin, maar er is zoveel voor ons gebeden, gezongen, er werden kaartjes geschreven.

Op zaterdag besloten we toch te gaan ontbijten in de diningroom waar we veel mensen tegen kwamen, maar het was fijn om hen een knuffel te kunnen geven. We vroegen of de gezinnen samen koffie wilden drinken voor we zouden vertrekken en dus brachten we die ochtend door op deck 11. Heel waardevol.. Alle kinderen speelden met elkaar en wij konden samen zijn.

De organisatie had een fout gemaakt, er waren geen vluchten beschikbaar voor die dag. De eerstvolgende ging maandagochtend. Maar of Amélie zo lang zou blijven zitten vroeg ik me sterk af. Ik had haar het weekend ervoor voelen indalen (althans, dat vermoedde ik) en voelde soms al oefenweeen en had last van m’n onderrug. De stress was gigantisch. Ik was bereid om met m’n dikke buik in de rij toeristen te gaan staan en gewoon naar Nederland te vliegen in een vol vliegtuig en doen alsof ik 35 weken zwanger was… Met de kans dan te gaan bevallen, het maakte me niks uit. Het was alsof ik gevangen zat op het eiland.

Ondertussen stegen mijn hartslag en bloeddruk en als de waarden te hoog zouden worden konden ze geen zorg meer voor me dragen aan boord. Het was dus van groot belang dat ik me vanaf nu rustig zou houden, veel zou slapen en in onze cabin zou blijven. Met de grootste moeite bleef ik vanaf dat moment op de bank en op bed..

Ondanks dat er veel spanning was, kan ik dit niet meer terughalen.. En voelde het alsof ik opgetild werd, we voelden alleen maar heel veel liefde..
Ons appartement werd leeggehaald door vrienden: daar hadden we nu toch niks meer te zoeken. Koffers werden gepakt door vriendinnen, Justin werd meegenomen voor een drankje om heel even te kunnen ontspannen. Gek genoeg kan ik me herinneren dat we ook veel gelachen hebben, dat het fijn was om samen te zijn met de mensen met wie we zo graag waren. En ik herinner me dat ik dubbel lag bij het passen van de steunkousen voor in het vliegtuig.

Op zondagochtend keken we met elkaar de dienst van onze gemeente Kaleb, waarin afgekondigd werd dat Amélie haar hartje was gestopt. We dachten na over nummers die we zouden kunnen zingen tijdens de uitvaart, hoewel we ook nog niet zover konden denken. Want wat als de bevalling toch nog op Tenerife zou beginnen?

En toen werd het maandag… Amélie was blijven zitten en we hadden nog een nacht gered! We zouden naar Nederland vliegen. Hoelang het zou duren voor we weer aan boord zouden komen wisten we nog niet. De kinderen van de Academy verzamelden zich in het cafe om afscheid te nemen van Rose en Juliette.

Mijn ouders vertrokken met onze kinderen voor de gewone vlucht naar Nederland.
Om 11.00 uur stonden de families op het dok om ons uit te zwaaien. De ambulance stond klaar op het dok. Het moment dat ik de gangway afliep en iedereen zag voelde ik me verscheurd..
En op het moment dat ik in de ambulance ging liggen en zag dat de rest van de crew op dek 7 naar ons stond te zwaaien brak ik. We reden weg.. Dag Global Mercy. De volgende keer komen we terug.. Zonder Amélie.

De ambulance bracht ons naar het vliegveld waar een klein vliegtuigje klaar stond om ons naar Nederland te brengen. Wat een verademing om de arts en verpleegkundige Duits te horen spreken. Geen Spaans… Het vliegtuig waar m’n ouders en de kinderen in zaten stond ook klaar en vertrok vijf minuten later.

Eindelijk zaten we in de lucht. We waren beide opgelucht. Als ik nu zou gaan bevallen zou ik alsnog doorgevlogen worden naar Nederland. Als we nog maar tijd met haar zouden kunnen doorbrengen. Dat was voor ons heel belangrijk.

Terwijl we boven de wolken vlogen wilden we blijven geloven dat er nog een wonder kon gebeuren. Als God zo machtig is dat hij de aarde gemaakt heeft, dan kon Hij ook Amélie weer levensadem inblazen.
Ik was onrustig, lag op het smalle bed maar kon geen houding aannemen. De volgende stap zou komen. Het besef dat ik moest gaan bevallen van een stil meisje was onverteerbaar. Met medicatie viel ik gelukkig in slaap.
In Nantes, Frankrijk, maakten we een tussenlanding om te tanken en na een laatste uur in de lucht landden we op Nederlandse bodem.. Wat waren we beiden opgelucht. De ambulance met Nederlands personeel stond klaar en bracht ons naar het LUMC, waar we zo liefdevol opgevangen werden.. Alleen al de voedingsassistente die vroeg of we iets te eten of te drinken wilden, de verpleegkundige die alle tijd nam om ons verhaal te horen… Het zou niet makkelijk gaan worden, maar we voelden ons veilig en wisten dat we op de beste plek waren voor de beste zorg.