Complete paniek (1/3)

Samen liepen we erheen en toen de verpleegkundigen na even gezocht te hebben toch iets leken te horen, keek Justin me lachend aan. Weer zorgen om niks.

Ik belde Esther, m’n vriendin en verloskundige, en ze drong er toch op aan om naar het ziekenhuis te gaan om te zien of alles wel goed ging met de baby. We zorgden dat de kinderen uit school opgevangen zouden worden door andere moeders en vertrokken met de vluchtkoffer en de maxi cosi richting het Candalaria ziekenhuis in Santa Cruz. Onderweg waren we beide vrij relaxt. Zonder weeën zaten we in de auto, ik zou aan de ctg gaan en verwachtte dat ik die avond wel ingeleid zou gaan worden. Tatyana, m’n Braziliaanse vriendin, seinde ik alvast in, dat zodra de bevalling begon zij ook naar het ziekenhuis zou komen.

We meldden ons bij de spoedeisende hulp van het ziekenhuis en verbaasden ons weer over het geschreeuw door de gangen en de rijen bedden met wachtende patiënten. We werden toegesnauwd dat we in de weg stonden en toen bleek dat we geen Spaans spraken werd er door verschillende verpleegkundige zuchtend weggekeken. Ik moest tegen mezelf zeggen dat ik geluk had dat ik hier niet met weeën stond. Snel liepen we achter een verpleegkundige aan, die ons naar de afdeling gynaecologie leidde en ons ongeduldig duidelijk maakte dat we door moesten lopen.

Bij de afdeling Gynaecologie werd Justin buiten de kamer een stoel gewezen. Hij moest daar wachten en mocht vanwege covid mee naar binnen. Het zat me niet lekker. In een kamertje werden mijn temperatuur en bloeddruk gemeten en ik werd weer in de wachtkamer gezet. Vervolgens moest ik meelopen naar een donkere ruimte waar ik mocht gaan liggen voor het maken van een echo. Ik kreeg paniek… Ik gaf aan dat ik wilde dat m’n man erbij was als er een echo gemaakt zou worden. De verpleegkundige gaf kattig aan dat dit niet kon. Maar zodra ze de echokop op m’n buik zette, riep ik opnieuw: “My husband needs to be here with me.” Het echoscherm verlichtte haar gezicht en ik zag iets aan haar wat ervoor zorgde dat ik nog veel meer paniek voelde. In het Spaans riep ze haar collega’s erbij. Zo’n vier mensen kwamen haastig binnenlopen en stil staarden ze naar het scherm… Ze draaiden het scherm, schudden hun hoofden en de gyneacoloog zei: “I’m so sorry, there is no heartbeat.”

De wereld om me heen begon te spinnen. Ik gilde. Dit mocht niet waar zijn. Ik riep: No! No!! Why!? “We need to do a C-section now!” Justin kwam op het gegil af, rende de kamer binnen en de paniek was afschuwelijk.

Ons kleine meisje! 24 uur daarvoor leefde ze nog. Dit kon niet waar zijn! Hoe kon ze door mijn vingers zijn geglipt… We gilden, huilden, schreeuwden. Ik moest spugen, van ellende. We werden begeleid naar een nare, raamloze ruimte, waar ik op een bed werd gelegd.

We facetimden onze beide ouders, Esther en Hanneke (hoewel ik daar niks meer van weet). De wereld zakte compleet onder onze voeten weg. De gynaecoloog kwam na 5 minuten de ruimte binnen en gaf aan de weeënopwekkers aan te willen sluiten, om de bevalling zo snel mogelijk in te zetten. We mochten kiezen: Een begrafenis zou 3000,- kosten, een crematie 300,-. De begrafenisondernemer zou Justin bellen om overleg te plegen.

We gaven aan dat we eerst wilden weten of we ons meisje mee mochten nemen aan boord of naar ons appartement. Maar dat was niet mogelijk; ze moest gelijk naar het mortuarium. Haar laten zien aan onze kinderen was al helemaal idioot, vonden ze. Het was duidelijk dat de wensen die we hadden totaal niet werden gewaardeerd en het allemaal veel te lang duurde. Maar voor ons was de paniek gigantisch. We wilden graag naar Nederland. Maar hoe zou ik in hemelsnaam naar Nederland kunnen vliegen met een zwangerschap van 38,5 weken en een dood kindje in mijn buik? De wereld tolde, we waren compleet in paniek en wisten ons geen raad. De communicatie verliep ontzettend vervelend, want bij alles wat we vroegen werd er met ogen gedraaid en gezucht omdat het te lang duurde en ze ons niet begrepen.

Ondertussen waren Tatyana, Lennart, Anne, Kamilla en Mapendo, onze vrienden van het schip, onderweg naar Santa Cruz om er voor ons te zijn in de hal van het ziekenhuis. Met veel pijn en moeite mocht Tatyana naar de kamer komen, maar zodra ik ingeleid zou worden moest ze weer weg, want het was helemaal niet nodig dat er een vertaler bij zou zijn, zo vond de gyneacoloog. Ik huilde alleen maar. Wat gebeurde er allemaal?

Na een felle discussie tussen Tatyana en de verpleegkundige mochten we mee naar de hal van het ziekenhuis, waar onze vrienden ons huilend opwachtten. Nadat duidelijk werd een dood baby’tje écht niet mee mocht naar de haven, maar onze kinderen dus ook geen fatsoenlijk afscheid mochten nemen van hun zusje, besloot Justin dat we het ziekenhuis moesten verlaten. Onze kinderen moesten we zélf vertellen dat hun zusje overleden was in de buik en ze moesten, als ik dan toch niet naar Nederland mocht vliegen om daar te bevallen, minstens afscheid kunnen nemen van de dikke buik… We ondertekenden een formulier dat we er zelf voor kozen om het ziekenhuis te verlaten.

Daar zat ik.. Huilend op het stoepje van het ziekenhuis in Santa Cruz. Verloren… Met een dood meisje in mijn buik… Schreeuwend naar God: Waarom? Hoe kon dit waar zijn?!

Die nacht sliepen we aan boord in onze eigen cabin. Elke drie uur werden mijn waardes gemeten door de crewnurse… En zodra de zon op kwam stonden er drie kinderen aan ons bed. “Mama, jullie waren toch naar het ziekenhuis?” “Is de baby al geboren?” “Waar is de baby dan mama?”
We klommen overeind… Deden de gordijnen open.
Dit was weer zo’n afschuwelijke moment. We moesten onze kinderen vertellen wat er was gebeurd en toen Rose en Juliette volledig braken, braken daarmee ook onze harten. Verscheurd van verdriet.