Blog 9

Een cabin vol

Zenuwachtig zit ik aan m’n armband te plukken. Nog eventjes wachten en dan wordt ik opgeroepen.
De Spaanse stemmen galmen door de kille gangen van het ziekenhuis van Playa de los Americas.. 
De vorige keer dat ik hier was, was geen grandioos succes met de Spaanse gynaecoloog die ik toen voor me had dus ik hoop zo dat het klopt dat ik nu een andere arts te zien krijg.
Gelukkig zit Tatyana naast me. Juliette haar juf is Braziliaans en kan, vanwege haar Spaanse echtgenoot, ook goed Spaans. Zij zal tijdens het consult vertalen. Ze pakt m’n hand:”You’ll be fine!” 

Als ik eenmaal op de behandelbank lig en de echokop met de koude gel wordt op m’n buik geplaatst lig ik nog steeds verkrampt naar het beeldscherm voor me te kijken.. 
Pas op het moment dat ik naar Tatyana gezicht kijk en zie hoe verrukt zij naar het bewegende embryo staart besef ik: Ooooh kijk me nou liggen.. In verwachting van de vierde en alles gaat goed! 
Dan verschijnt er ook een lach op mijn gezicht en ontspan ik..

Ja, we zijn dus in verwachting van een vierde kindje! Prachtig nieuws, maar – op z’n zachtst gezegd – even wennen toen we hier achter kwamen tijdens de laatste week in Antwerpen. De eerste weken zwangerschap waren best ellendig en beïnvloeden de tijd in Rotterdam en tijdens de sail nogal. Maaaarr.. Nu kunnen we ons geluk niet op en zijn we dankbaar dat we afgelopen vrijdag ook een prachtige 20 weken echo hebben gehad waarop te zien was dat het kindje zich mooi ontwikkeld en er geen afwijkingen te zien waren. Én wij weten het geslacht.. En iedereen, plus onze meiden, proberen iets te ontrafelen. Helaas, we laten niks los! 🙂 De kinderen zijn door het dolle heen en natuurlijk ontzettend nieuwsgierig naar hun nieuwe broertje of zusje;-)

Het heeft alleen nog al het één en ander op z’n kop gezet. Bij Mercy Ships is de regel bekend dat wanneer je zwanger bent, je – tijdens een fieldservice in Afrika – met 24 weken van boord gaat omdat ze geen zorg af willen nemen in het land waar de medische zorg al zo beperkt is. Daarbij hebben ze niet de juiste mensen aan boord om een zwangerschap en een bevalling te begeleiden. Dus zijn er in de afgelopen jaren al heel wat koppels zwanger naar hun thuisland gevlogen om daar een kindje te krijgen en vervolgens met baby opnieuw aan boord te gaan.  Dit is dan wel de eerste Global Mercy baby, maar natuurlijk niet de eerste Mercy Ships baby. Er zijn al velen voor gegaan! 

Omdat mijn missende schildklier opeens een groot probleem leek te zijn voor de organisatie werd in twijfel getrokken of ik (en dus de hele familie) wel mee kon varen naar West Afrika en leek het er even op dat we al vorige week van boord moesten. Dit zorgde voor nogal wat spanning. Gelukkig is uiteindelijk besloten dat de risico’s wel te overzien zijn en nu mijn schildklierwaardes goed gekeurd zijn, de Spaanse gyneacoloog mij en de baby gezond verklaarde en de 20 weken echo prachtig was, is er besloten dat we mee konden en dus dobberen we nu midden op zee tussen de Sahara en de Canarische eilanden. Wat een opluchting! We zijn onderweg naar Senegal! Super bijzonder! Dit wordt de eerste keer dat de Global Mercy aanlegt in een Afrikaans land! 

Twee jaar geleden hebben ze – heel verdrietig – een hele grote groep patiënten achter moeten laten zonder operatie. Gelukkig konden een hoop van deze operaties nu opgepakt worden op de Africa Mercy, die nu al weer een aantal maanden in Dakar ligt. Aanstaande vrijdag hopen wij met de Global Mercy aan te sluiten en voor 5 weken te blijven. Dit om 30 jaar samenwerking met Afrikaanse landen te vieren, de Global Mercy te dopen en om de Africa Mercy te ondersteunen met het opleiden van locale medici. 
Helaas is het ziekenhuisdek beneden op dek 3 en 4  van de GLM nog niet zo ver dat we hier aan boord operaties kunnen uitvoeren..   Dus na 5 weken varen we weer terug naar de haven in Tenerife om equipping fase 3 in te gaan. Niks gaat zo snel als dat we zouden willen. Geduld geduld..

Omdat wij in verband met de zwangerschap niet aan boord mogen blijven wonen van het schip zullen we, zodra we terug in Tenerife zijn aan de wal gaan wonen in een appartement in El Medano, een dorpje dicht bij de haven. We hebben al verschillende keren de shuttle die heen en weer pendelt genomen, en alle andere crewmenbers nemen ook geregeld te bus en kunnen dus makkelijk even langs komen.
Justin zal aan boord van het schip blijven werken en hij zal elke ochtend Rose en Juliette meenemen zodat zij naar de Academy kunnen blijven gaan. 
We vonden het voor het gezin een te grote impact hebben als we nu opnieuw voor een half jaar naar Rijnsburg zouden verhuizen. Dit zou er voor zorgen dat de kinderen weer achter komen te lopen op hun klasgenootjes aan boord en dat ze opnieuw door een grote transitie moeten. 
Op deze manier hopen we iets meer rust te creeren. Nu stappen we niet helemaal uit het communityleven, kan Justin zijn werk blijven doen en wordt “de missie” niet helemaal opgezegd voor ons gevoel. 
We hebben een prettig appartement gevonden en hopen daar vanaf begin juli in te trekken. 
We zien uit naar de komst van het kleintje en zijn benieuwd hoe alles zal verlopen. 

 Ideaal is natuurlijk anders. Een kraamweek in bed met allemaal kraamvisite van vrienden en familie zal toch wel heel anders zijn en ook een bevalling in een Spaans ziekenhuis stond niet op m’n wensenlijstje. Maar ook hier komen heel veel kindjes ter wereld dus dat zal vast wel goed komen. 

Ondertussen hebben de meisjes weer les op de grond in hun lokaal omdat de meubels door de klaslokalen schuiven. Ik heb mijn barista cursus gehad om in het cafe de crew van goede koffie te kunnen voorzien. Justin is heel druk om de crew van eten te voorzien en de events voor in Senegal te regelen en Krijn-Christian heeft het heerlijk naar zijn zin in nursery.

Over een aantal uur leggen we aan in Dakar. Super super spannend. Gek om na 12 jaar terug te mogen komen in een West-Afrikaans land… De gekte op de kade te zien, de Afrikaanse geuren weer te ruiken, de luchtvochtigheid te voelen.. We zien er naar uit!
Jullie horen gauw van ons.

Veel liefs van ons allemaal!