OnBoarding Program

Haa! Liefs vanaf de ISC, Lindale.
Het is alweer even geleden dat we van ons lieten horen. 
Maar ik kan wel zeggen dat de tijd hier druk, intens maar ook heel gaaf is. Nu we 5 dagen per week in de klas zitten blijft er niet veel tijd over om écht op adem te komen. 
Maar we genieten ontzettend van het leven hier op de campus.

Campus
Om je een idee te geven. De campus is gigantisch.  Een terrein van zo’n 20 hectare. Het heeft een gigantisch bos, twee grote meren en de andere huizen staan zo’n kilometer verderop. Er is een grote sportzaal, een gym, en over de hele campus zitten kantoorgebouwen verspreid. Er is, zoals ik al noemde, een zwembad, een diningroom en een café. Het wemelt van de bijzondere grote insecten, muggen die ons lek prikken, slangen, gordeldieren en we hadden een wasbeer op bezoek op de campus. Het is hier heet met een hoge luchtvochtigheid dus de meeste tijd brengen we het liefst binnen door. 

Basic Training
Na een intensieve week met verplichte Basic Training voor Justin waarbij hij hard aan de bak moest met Fire Fighting, Basic Safety Training, Personal Survival Training met lifetrafts in het zwembad en First Aid. Samen sloten we af met Crowd Management Training waarbij we keken naar: Wat te doen als er brand is of zich een andere kritieke situatie voor doet? Hoe gaan we hier mee om?
In de tijd dat Justin met de anderen hier mee bezig was, probeerde wij met de oudste kinderen schoolwerk vanuit Nederland te doen, of brachten we tijd door in het zwembad hier op de campus.

OnBoarding
Die week er na was tijd om aan het OnBoarding programma te beginnen. Totdat bleek dat een gezin in ons huis Covid-19 positief getest te zijn. Iedereen moest vanaf dat moment in zijn/haar eigen huis blijven. Wat was dat een ongelofelijke domper, waar we het écht even pittig mee hadden. Maar ondanks de restricties, of juist daardoor konden we écht investeren in vriendschappen binnen ons huis. We zitten hier samen met een gezin uit Alaska, een jong stel uit Canada, de Zeeuwse familie Jobse en een ouders stel uit Texas die 20 jaar missionary werk hebben gedaan in Letland. Gelijk al een stukje OnBoarding: Samen leven in een community, stuck in one house and omgaan met teleurstellingen, kijken naar verschillen in culturen etc. 
We mogen echt weer ervaren hoe het is om in een community te leven. Maar het brengt als gezin écht meer uitdagingen met zich mee dan toen we als 20 jarige op het schip woonden. 
We boffen met het huis waar we zitten. Hier zit namelijk het cafe waar staffmembers die op de kantoren op de campus werken hun koffie kunnen halen of meetings hebben of een potje kunnen poolen nu voor ons is. Dat maakt dat we daar ’s avonds graag samen zitten, poolen, spelletjes spelen. Wat wel maakt dat je als gezin minder tijd samen doorbrengt. 
Na een aantal dagen zijn we allemaal getest en bleken alle andere deelnemers en staffmembers gelukkig negatief en dus konden we ons programma beginnen!

Om 07.00 ’s ochtends beginnen we in de klas met zo’n 50 deelnemers. Allemaal mensen die voor minimaal twee jaar gaan werken aan boord van de Africa Mercy, de Global Mercy, of hier op het International Support Centre (ISC).
Een deel van de mensen volgt de lessen online vanuit West-Afrika, Canada, Brazilië en Zweden. We beginnen zo vroeg vanwege het tijdsverschil met andere delen van de wereld. 
Door verschillende sprekers worden onderwerpen behandeld als: Mission, Vision and Values of Mercy Ships.. The How’s of Mercy Ships.. We leren over International Programs en denken na over Servant Leadership Development. 
Verder kijken we kritisch naar onszelf: 
– Wie ben ik? 
– Wat is mijn toegevoegde waarde in de community?
– Wat is mijn Worldvision?
– Wat is my Personal Mission?
– Hoe ga je om met conflicten?
– Waar liggen de verschillen in al die culturen aan boord, maar ook in West-Africa en hoe ga je daar mee om.
Verder doen we veel Bijbelstudie en kijken we hoe we dit kunnen toepassen. 
En ondanks dat het hele lange, pittige dagen zijn, waarin we flink ondersteboven worden gehouden, is het zoooo ontzettend gaaf en opbouwend en hebben we beiden nog nooit zo goed opgelet in de klas.

We gaan in de klas een aantal keer per dag uit één in Break-out Rooms op Teams om verder door te praten over bepaalde onderwerpen. En elke dinsdag en vrijdag hebben na OnBoarding smallgroups, waarbij ik met vier vrouwen en Justin met drie andere mannen samen verder in gaan op de stof. 

Kids 
En terwijl wij in de klas zaten, hadden de kinderen hun eigen programma’s. Om je een idee te geven: Rose brengen we om 07.00 ’s ochtends bij de Kids OnBoarding. Daar leert ze, net als wij hoe het is om in een community te leven, hoe je omgaat met verschillen in verschillende culturen en verder doen ze heel veel leuke dingen! Ze zijn naar de dierentuin geweest in Tyler, zwemmen in de het zwembad, zijn naar het vliegtuig museum geweest, hebben kleurpoedergevechten en watergevechten gehouden, zingen samen, een fantastisch programma voor de 15 kinderen. Maar af en toe was het ook pittig voor Rose. Ze vind het toch lastiger, dan dat wij hadden gedacht, dat ze veel van de lessen niet begrijpt. Maar gelukkig zijn er nog 4 Nederlandse kinderen en helpen ze elkaar. 
Juliette en Krijn-Christian gingen samen naar het huis van Idelette en Marije, de nanny van familie Jobse.. Zij zorgden de afgelopen weken tijdens het OnBoarding programma voor 6 kinderen. Ook zij hadden hun eigen programmaatje elke dag. Samen ontbijten, lunchen, knutselen, spelen in de gym met de ballen etc. Waar waren we zonder Idelette en Marije! 

Ik zou jullie het liefst even een kijken laten nemen in de klas en op de campus. Het is zoo moeilijk uit te leggen wat we nou precies meemaken! Hoe het leven in community is en wat het doet. 
Gek om te bedenken dat we hier binnenkort ook weer weg gaan en iedereen gedag zeggen na zo’n intensieve periode van samen leven.
De eerste mensen vliegen dan naar de Africa Mercy die nog in Las Palmas, Spanje, ligt. 
Anderen vliegen naar Antwerpen waar vorige week de Global Mercy aangekomen is zoals jullie vast hebben meegekregen! 

We genieten hier nog eventjes van alles en iedereen en van de Texan experiences. Daarover meer in de volgende blog;-)

Blog 3

Als het niet gaat zoals het moet

Het komt ons allemaal inmiddels bekend voor: je maakt een planning, maar op het laatste moment komt COVID en bam, weg plan!

Zo ook bij ons: We hadden gedacht in de derde week van augustus naar Texas te vliegen voor de OnBoarding, de voorbereiding op ons verblijf op het schip van Mercy Ships, maar door de stijgende besmettingscijfers in Nederland mogen we de VS niet in. Punt. Dag OnBoarding, dag voorbereiding en kennismaking met de andere gezinnen die aan boord zullen gaan. Weg mogelijkheid om het voor de kinderen allemaal wat reëler te maken…

De wens om aanwezig te zijn bij de OnBoarding is groot, deze periode van voorbereiding zou het fundament leggen voor de komende jaren. Het is een overbrugging tussen ons leven in Nederland en de jaren die we op het schip zullen doorbrengen. Voor ons is dat belangrijk, en voor de kinderen al evenzeer. Ook zij worden voorbereid op het leven aan boord van een schip. We zouden toerusting ontvangen en opgebouwd worden en ook de basis leggen voor relaties met mensen met wie we gaan samenwerken en samenleven. We keken, en kijken, er zo naar uit!

Linksom of rechtsom
Gelukkig zijn we niet het enige gezin met dit probleem. En gelukkig is er een escape: Door via een ander land te vliegen, Aruba bijvoorbeeld, en daar een paar weken te verblijven, kun je daarna doorreizen naar de VS. Ook wij hebben besloten het zo te gaan doen.

Wij hebben gekozen voor Aruba, omdat dit land ‘op geel staat’ en ook vliegen we naar Aruba al in de juiste richting. De jetlag zal dus weg zijn als we doorvliegen naar Texas en dus kunnen we fris aan de OnBoarding beginnen. De kosten voor de reis en het verblijf op Aruba bekostigen we uiteraard zelf. Tot eind september zal de voorbereiding in Texas duren en begin oktober begint Justin met zijn werk als Food Service Manager aan boord van de Global Mercy. In December komt Marianne met de kinderen aan boord.

Bidden en hopen
We bidden en hopen dat we, met de oplopende besmettingscijfers, begin augustus inderdaad mogen vertrekken en dat Aruba ‘geel’ blijft. Dat we een goede voorbereidingstijd zullen hebben, en dat we daarna onze schouders kunnen zetten onder het werk op het schip.

Ondertussen blijven wij gewoon geduldig aftellen, boekjes lezen over boten en matrozen en Engelse woordjes oefenen. Of het nou linksom of rechtsom gaat: wij kunnen niet wachten!

• Contact
• HOME
• BLOG
• OVER ONS
• KIDS
• MERCY SHIPS
• DONEER
• TFC

Blog 2

Flexibel

• 

“Table!”  “Chair!” Ik maak er maar een spelletje van. “Curtains!” “Couch!” De kinderen grijpen elkaar bij de haren en rennen van het ene naar het andere meubelstuk dat ik roep. Juliette duwt Rose aan de kant om eerder bij de stoel te kunnen zijn dan haar grote zus. 

Trots kijkt ze op, omdat ze precies doorheeft wat ik bedoel met het Engelse woord dat ik opnoem. 
Op welke manier bereid je kinderen voor op wat er komen gaat? Soms hebben we kleine gesprekjes in het Engels en het is leuk om te merken hoe blij ze zijn dat ze het door hebben.

“Who’s the babysitter tonight?”, Vraagt Justin me bij het ontbijt, als ik weer eens een avondje op pad ga en hij achter de pannen zal staan bij Schuitemaker. Rose kijkt haar vader ondeugend (zeg maar bijdehand) aan: “Jullie hoeven niet te denken dat ik het niet snap hoor! Je vraagt wie er vanavond op komt passen!” Justin haalt verontwaardigd zijn wenkbrauw op. Dit snapt ze dus ook al. We schieten in de lach. Over die dames zitten we niet zo in straks.

‘Wanneer gaan jullie nou?’
Flexibel… Dat is iets wat we constant moeten zijn. En daarmee ook de kinderen. Onze jongste, Krijn-Christian van ruim 1,5 jaar, krijgt er nog weinig van mee. Althans, dat hoop ik dan maar. De meiden bewegen heel knap mee. Want de plannen voor onze reis zijn al verschillende keren gewijzigd. Gewoon maar een paar voorbeelden: 

– In eerste instantie zouden we aan boord gaan van de Africa Mercy. Dat is het oudere schip van Mercy Ships, waarop Justin en ik 11 jaar geleden ook hebben gewerkt en waar de vonk tussen ons oversloeg. Een plek die voor ons vertrouwd is, waar veel herinneringen liggen en waarbij de community, voor ons gevoel, iets kleiner zou zijn en daardoor misschien eerder hechter. Totdat we werden gevraagd om aan boord te gaan van het nieuwe schip – een gloednieuw schip waarvan ik de foto’s amper durf te delen voor er gedacht wordt dat we gaan cruisen… 
– Eerst zouden we vertrekken in maart, daarna in juni en nu wordt het augustus (hopen we)
– We zouden met het schip varen naar Senegal, daarna werd het Liberia, en nu is het toch weer Senegal. 
– Het eerste plan was om als gezin op te stappen in Antwerpen. Nu gaat Justin in eerste instantie alleen en volgen wij later dit jaar. 

Arme kindertjes. Maar oooh, wat doen ze het ontzettend goed!  Ze incasseren en zijn zo flexibel.

Hoe mooi is het om te zien dat Rose Juliette meeneemt in haar enthousiasme. Af en toe hoor ik haar wel tegen vreemden zeggen: “Ja, het is leuk, maar ik ga wel mijn nichtjes en vriendinnetjes missen.” Arm meisje. Dat doet wat.

Voorlezen uit de Kinderatlas
Verder zijn ze ontzettend benieuwd naar wat er komen gaat. Schuiven ze de Kinderatlas onder onze neus, omdat ze willen dat we voorlezen over Afrika en aanwijzen waar we naartoe gaan. Vertellen ze anderen vol trots over de plannen. Wij zijn trots, ontzettend trots dat ze zo meebewegen! 

We willen jullie enorm bedanken voor alle bemoedigende kaartjes (ook aan de kinderen!) en gebeden voor Rose, Juliette en Krijn-Christian.

Onze planning
Omdat we weer een maand verder zijn: even weer een idee van hoe de planning eruit ziet. Als het allemaal door mag gaan: 

• Halverwege augustus vertrekken we richting Texas voor een OnBoarding. Een voorbereidingstijd in de Verenigde Staten, voor een periode van zes weken, met alle andere vrijwilligers die voor langere tijd aan boord zullen wonen.
• Eind September komen we terug uit Texas.
• Begin Oktober zal Justin beginnen als Foodservice Manager aan boord van de Global Mercy, die dan in Antwerpen ligt en helemaal ‘missie-proof’ wordt gemaakt. Marianne blijft met de kinderen in Rijnsburg, zodat ze naar school kunnen. In de weekenden ontmoeten we elkaar als gezin. 
• Begin December gaat Marianne ook aan boord in Antwerpen, samen met de kinderen
• In januari zal het schip naar Nederland gaan om nog meer sponsoren en vrijwilligers te werven (dus mocht je nog een gaatje in je planning hebben ;))
• In maart hopen we dan eindelijk in Senegal te beginnen met het werk!