Blog 12 (3/4)

De Bevalling (3/4)

Terwijl er op de gangen van het Geboortehuis van het LUMC verschillende vrouwen lagen te bevallen van hun babytjes zaten wij in een verloskamer achter in de gang, ver weg bij al die huilende baby’s. 

Ik nam, na de lange reis, een douche. Het moest gaan gebeuren..  No way back.. Ik zou ingeleid worden en er zou een stil meisje op de wereld gezet moeten worden.Wat was het fijn om Esther een knuffel te kunnen geven. M’n vriendin en verloskundige zou, net als bij Krijn-Christian, de bevalling van Amélie gaan begeleiden samen met de klinisch verloskundige van het Geboortehuis. De gynaecoloog kwam langs en nam uitgebreid de tijd om te vertellen wat er zou gebeuren en wat we konden verwachten bij een stilgeboorte. Er werden infuus geprikt, een ballonnetje geplaatst..  (Ik was helemaal nog niet zo ver als ik dacht dat ik was.. )  en laat op de avond kwamen mijn zusje, Laura en Casper en Justin’s ouders Krijn en Carin.. De laatste keer dat we elkaar gezien hadden was het maart ’22. Emotionele momenten. Deze dag, deze intensieve maandag, ging er niks meer gebeuren en moesten we gaan slapen.. 
De volgende ochtend bleek de ontsluiting ook nog niet zo ver gevorderd te zijn als we dachten. Na de middag begonnen de eerste weeën en kwam binnen een paar minuten de anesthesist. Ze stond al klaar om zo snel mogelijk een ruggenprik te geven. Ik zag het, met al deze emoties niet zitten om naast het verlies ook nog zonder pijnstilling dit werk te moeten verzetten. Hoewel een ruggenprik zetten ook niet zaligmakend was. Ik vond het doodeng. Charlotte kwam binnen… Haar kleine buikje verhuld onderaar h wijde trui. We waren nog even.. heel even samen zwanger.. Wat had het anders moeten zijn. Ik had Charlotte gevraagd foto’s te maken van de bevalling. (Zoals ook de andere bevallingen vastgelegd waren) Pittig, want ook voor haar zo confronterend met een kleintje in haar buik.

Ik was vrij rustig geweest al die tijd. Had echt ervaren dat ik gedragen werd in gebed, in Nederland, aan boord, door zoveel mensen. Maar nu m’n weeen toch wel begonnen waren begon ik ook steeds angstiger te worden voor wat er zou komen. Het was fijn om tijd door te brengen met Justin en vriendinnen die we ook al zo lang niet meer live gesproken hadden. Samen hebben we gebeden. Gezongen..  Ik ben nooit alleen, er zijn engelen, engelen om mij heen.

Toen einde van de middag nog steeds een beetje tegenviel hoeveel ontsluiting ik had, vroeg ik of we dan Chrisje mochten vragen langs te komen. Ze was andere keren ook langs gekomen na mijn eerdere bevallingen en omdat het nog langer zou gaan duren was het wel heel fijn om wat afleiding te hebben en haar, nu ik Amélie nog bij me droeg, te hebben gezien. De verpleegkundige vond het allemaal prima en dus zaten we een uur later met Chrisje, Charlotte, Esther en Justin..  Al snel lagen we te gieren van de lach. En ik had – serieus- tranen over m’n wangen van het lachen.

Door het lachen was ik blijkbaar zo ontspannen dat de weeën opeens wel erg snel na elkaar kwamen waarbij ik aan mijn rechterkant veel pijn had terwijl mijn linkerkant compleet verdoofd was. Al snel hield ik het niet meer uit en ook met het bedienen van het pompje van de epiduraal gebeurde maar weinig..  Esther wilde de anesthesist gaan halen maar al binnen 10 minuten ervoer ik dat ik moest persen… Terwijl de kamer volliep met mensen kreeg ik echt paniek… Amélie zou ter wereld komen en ze zou stil zijn, ik wist niet meer waar ik het zoeken moest…  Ik vroeg Chrisje om niet meer de kamer uit te vluchten maar te blijven. Ik was zo bang. Maar al gauw probeerde ik me te focussen..  probeerde ik haar te begeleiden met m’n handen en welkom te heten en kwam ze in alle rust bij ons. Op m’n borst… 

Ze was warm… maar stil..  Zo stil..Ik kon alleen maar uitbrengen: “Kom maar meisje, je moet huilen.. kom poppie, huil nou…  Ze doet het echt niet Jus, ze is echt stil..” We huilden. Gek genoeg kwam er ook een rust over me heen… Dit was het.. Het was écht waar. Hoewel we hoopten op een wonder en ze toch nog zou leven, gebeurde dat niet. Maar het was wel wonderlijk hoeveel rust ik kreeg.. Ze leefde écht niet meer.
Amélie was kwetsbaar, gehavend… Toch al 5 dagen overleden in m’n buik en dus gehavend. Haar verplaatsen was moeilijk dus bekeek ik haar met een spiegeltje..Duidelijk een zusje van haar zussen en broertje. 

Amélie werd na een tijdje gewogen en er werden hand- en voetafdrukjes genomen met inkt. Onze ouders en Jacobine zouden langskomen om haar te zien, en dus wilde ik Amélie graag weer terug op mijn borst. Dat was naar.. Ze was opeens zo koud..  Maar dat was waar ze nu hoorde. Bij mij op de borst. Na het bezoek heeft Justin nog een tijd met Amélie op zijn borst gelegen.. Om echt te voelen.. Dit is het.. Het viel hem zwaar. Om haar lichaampje goed te houden maakten we gebruik van de watermethode. Ze werd in een grote bak met water gelegd waardoor ze echt meer de kleur terug kreeg die ze hoorde te hebben, we zagen nu zoo goed hoeveel ze op haar broertje en zusjes leek. Overduidelijk. Die nacht bleef ze zo bij ons op de kamer.. 
De volgende ochtend, nadat de Klinisch Genetisch gekomen was, wilden we toch graag dat ze aangekleed mee zou gaan naar huis. Althans.. Naar het huis van m’n schoonouders, waar we de “kraamweek” zouden zijn. Hoewel de watermethode er voor zorgde dat ze beter gehouden kon worden vonden we voor de kinderen beter om hun zusje in kleertjes in een bedje te zien dan “op sterk water”. Na een gesprek met de maatschappelijk werker wilden we graag gaan, naar de kinderen. De verpleegkundigen probeerden Amélie zo goed en zo kwaad als het ging aan te kleden. Ik hielp de verpleegkundigen, maar Amelie was heel kwetsbaar. In een rolstoel kreeg ik haar in doeken gewikkeld op schoot..  En iedereen die we op de gang tegen kwamen zag dat dit foute boel was..   Dit was zo níet oké.. Ze had in een maxicosi moeten liggen.. Aan de achterkant van het ziekenhuis werden we naar buitengebracht om niet door de grote hal te hoeven gaan. Op m’n schoot vervoerden we haar in de auto naar Rijnsburg. 
Weer een volgend hoofdstuk zou aanbreken..

Met een aantal vrouwen hebben we drie weken geleden een eerste ladiesnight gehad in het cafe wat heel leuk was om elkaar op een ongedwongen manier te leren kennen. En met een aantal PCG’ers hebben we  een eerste Bijbelstudieavond gehad waarbij we elkaar echt konden bemoedigen. Iets wat al zo van waarde is. We gaan allemaal door hetzelfde proces, lopen allemaal tegen bepaalde dingen aan, maar ik ben nu al heel dankbaar dat ik hier van onderdeel mag zijn. Dat je nu al vriendschappen kan sluiten met vrouwen uit Nieuw-Zeeland, Noorwegen en Amerika is heel bijzonder.